Kinderen en volwassenen Problemen, verantwoordelijkheden, plichten en verwachtingen. Dit zijn slechts een paar voorbeelden van de lasten die volwassenen hebben. Lasten die maken dat ze klem zitten in hun sombere en strakke wereld waarin alles perfect moet gaan. Cees Buddingh verwoordt dat in zijn gedicht zegt men zo: Je moet, zegt men, een keer volwassen worden. En bedoelt dan waarschijnlijk: heel serieus (…) Geen grapjes maken over het soort...

Op zoek naar de juiste plek Ik speelde met mijn vrienden tot het donker was, ik kwam altijd terug naar huis met vuile kledij en soms met wonden op mijn knieën of elleboog. Mijn moeder begroette me met een frons die meteen een glimlach werd en ik kreeg een knuffel met een kusje op de wang. Ik werd wakker uit deze droom door het geluid van de oorlog die op mijn deur klopte. Ik zag mijn jeugd voor me afbrokkelen, uit elkaar vallen. Je weet pas wat...

Kindertijd Als kind heb ik nooit veel vrienden gehad. Zij die er waren, bleven zelden lang hangen. Tijdens de pauzes op school doolde ik vaak wat rond op de inspiratieloze speelplaats. In vakanties zat ik meestal thuis, niets te doen. Hoewel ik me mijn kindertijd om die reden herinner als saai, dwong de verveling me ook mijn eigen hoofd, mijn eigen fantasie in. Die toevlucht heb ik tot nog toe enkel in poëzie herkend. Een fragment uit De zon en...

Soms komt dan de eenzaamheid Af en toe ben ik graag alleen. Dan ga ik ergens rustig zitten, aan het raam of op een bankje in het park. En soms komt dan de Eenzaamheid. Maar ik voel me soms ook eenzaam als ik samen ben. Dan voel ik me alleen ook al zitten er tien mensen rond mij. Soms loop ik in de stad, met vrienden en de wereld rondom mij beweegt wel en ikzelf ook, maar toch heb ik het gevoel alsof ik stil sta, en alleen ik, en dan voel ik me...

Ik ben onzichtbaar… en een beetje eng Weet je wat mij woedend maakt? Dat er een groep is die geen woning krijgt, geen werk vindt en het over het algemeen moeilijk heeft in deze maatschappij. En dat gewoon omdat ze uit een ongunstige baarmoeder komen. Ik wist niet dat een embryo zijn huidskleur kon bepalen? Voor zover ik trouwens ook weet, krijgt een kind zijn waarden en normen mee van thuis. Gezien die een beetje anders zijn, wordt hij...

Broertje Kijk hoe je groeit! Zo begint een gedicht van Jeroen Theunissen uit de bundel Hier woon je. Het gedicht brengt al mijn herinneringen naar boven over hoe je door de jaren heen bent gaan groeien. Er komt nog een tijd dat je iets groots in het leven zal bereiken. En ik zal er altijd voor je zijn, eender wat er zal gebeuren, ik zal bij je staan om je aan te moedigen. ‘ Groter dan een berg word je’, dat word je zeker! Springen zul je over...

“Het rare is, weg ben je niet. Ik weet waar je naar school gaat. God, ik vraag me dagelijks af waar en wie je nu bent en wie je daarin bijstaat.” Dit is een kleine passage uit mijn dagboek, afgelopen september. Het meest eigenaardige wat mij ooit overkomen is, was het vinden van mijn verloren zusje en haar vervolgens eensklaps verliezen. Een echt zusje, dat net zoals ik later op het platteland wilde leven en net zoals ik iedere dag haar lippen...

23 juli 2021 Wimpers doorweekt. Waarom is de postzegelcollectie aan je laken me nooit eerder opgevallen? Het zat eraan te komen, ik was het welgemoede wonder tussen de generaties aan antidepressiva. Helaas kon jij er niet aan ontsnappen, liggen ze elke ochtend op je placemat. Ik dacht dat we dezelfde taal spraken, maar misschien kwam dat slechts door weinig woordenwisseling. Ze zijn zo onherkenbaar als al onze gebaren en bewegen zich zoals...

De tijd vliegt voorbij en voor je het weet zit je in je rolstoel in het bejaardentehuis terug te denken aan je geleefde leven. Dat heb ik zelfs nu al, als 16jarige die eigenlijk nog bijna niks heeft meegemaakt. Zelfs nu kijk ik al terug op mijn “jeugd” en wou ik dat ik sommige momenten nog een keer kon beleven. Dat ik dat geluk dat ik toen voelde nog een keer kon voelen. Ik wou dat ik tegen mezelf kon zeggen dat ik van die “perfecte” momenten...

Maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen. Deze zin, uit Maak mijn moeder van Ramsey Nasr, herinnert me aan mijn moeder die een hulpeloze kameleon van de dood redt. Het arme beestje was uit de boom op het grijze asfalt gevallen. Groen op grijs, dat valt op. Groen op grijs zag ook de bloeddorstige kanarie die zijn prooi keer op keer aan het nekvel probeerde op te tillen. Steeds bungelde de kameleon een paar meter in de lucht en viel dan weer...