Gevoel van leegte

Je krijgt kracht, moed en vertrouwen door elke ervaring waarin je de angst echt in de ogen kijkt….                                                                                                                                                                                                  

Het was 25 april 2021, we waren net bijgekomen van de sfeervolle bruiloft van mijn oudste neef. We waren blij en bleven genieten van de goede oude tijd, maar niet lang daarna rond halfnegen s ’avonds kregen we beklagenswaardig nieuws over mijn broertje van 4 maanden oud, het was een klap in het gezicht.

We kregen te horen dat hij lijdt aan een ernstige dodelijke spierziekte (SMA), niemand had het verwacht, behalve mijn moeder. Ze wist al dat er wat mis was met mijn broertje, hij at, bewoog en huilde niet zoals gewoonlijk.                                                                                                                 

Ons leven veranderde, we hadden elke avond een ontroerende gemoedsbeweging en een gevoel dat dichter Ted van Lieshout zo treffend beschrijft in Je slaapt:

je slaapt zo dicht bij de dood. ik moet het donker in
en horen dat je ademhaalt, zien dat je borst zacht
op en neer blijft gaan, bang als ik ben om je
te verliezen aan het niet meer wakker worden.”

Deze regels geven me heel akelige flashbacks en het confronteert me met mijn diepste zelf. Elke avond voelde ik aan het hartje en handje van mijn broertje om te kijken of hij nog leefde, aangezien hij nog maar minder dan een half jaar in leven kon blijven.                                                                                                                  De maande vlogen voorbij, want na iets minder dan vier maanden was mijn kleine, tedere broertje niet meer bij ons.

Ik besefte niet dat ik mijn broertje niet meer had, het huis was leeg. Ik staarde uit het raam, de brievenbus rammelde, de deur was dicht, het was koud in de kamer en mijn broertje kwam niet thuis samen met mijn moeder.                                                                                                             

In het gedicht Foto van Herman de Coninck staat deze heel persoonlijke strofe:

Weemoed is een foto van voor twintig jaar.
Familie, nog samen, nog gezond is toen.
Met een lijst van nu er rond.
Het nu houdt het verleden bij elkaar.

Dit fragment vormt een verband met het gedicht je slaapt, want het kijken naar een foto van een geliefde die je bent verloren is deel van de verwerking tijdens het rouwen. De versregels raken me ontzettend, ze zijn gevoelsgeladen.

Toen ik dit gedicht voor het eerst las dacht ik aan de tijd van rouw. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, ik rouw als ik kijk naar oude foto’s van mijn broertje met een grote glimlach, toen hij nog gezond was. De foto’s stellen mij op de een of andere manier gerust. Ook laten de foto’s mij omgaan met mijn enorme verlies en laten ze me nadenken over het leven, hoe zwak een mens eigenlijk is en dat de dood niet leeftijdsgebonden is.

Al met al, in de loop van de tijd leer je dat als een angst van verlies niet kan worden uitgesproken, ook niet kan worden overwonnen. Ook moet je je verlies tonen om steun en begrip te kunnen ontvangen. De tranen zijn woorden die moeten stromen.                                                                                                                               
Je komt over je angsten van verlies of andere angsten heen door te blijven praten over je gevoelens en op de juiste manier te rouwen met vrienden of familie.             

Romaissae - Hervormd Lyceum West