Ik ben een meisje van zestien. Ik was twaalf toen ik voor het eerst seksueel geïntimideerd werd. En sindsdien is het nooit meer gestopt, ik vraag me af of er überhaupt ooit een einde aan komt. Voor mijn gevoel is het bijna genormaliseerd. Is het “normaal” gemaakt dat mannen vrouwen ongepast nafluiten, naroepen, zonder toestemming aanraken? Als je het aan een man vraagt krijg je te horen: “Ik ben gewoon een man”, of ze voelen zich persoonlijk...

Het is al drie jaar geleden dat ik mijn familie voor het laatst in het echt gezien heb. Dan bedoel ik niet mijn gezin. Starend naar de foto van ons allemaal samen, bezing ik mijn gemis en mijn verdriet. Een manier om de pijn te verwerken, of eerder een inspiratiebron? Wat ik vooral heb ondervonden is dat de liefde primeert, en dat ik er tot op heden nooit omheen kon. Waarover zal ik zingen?, vraagt Jan Hanlo zich af in zijn gelijknamige gedicht...

De herhalende woorden en het ritme dat in het gedicht De zon en de wereld van Arjen Duinker is verwoord nodigt uit om ze woord voor woord ritmisch te lezen en te herlezen. De zon en de wereld gaat over de drukte van de moderne samenleving. De bloem bloeit rood De bloem bloeit rood rood Bloeit rood rood voor de lippen De bloem bloeit rood rood voor de lippen De bloem bloeit rood Voor de lippen De bloem bloeit rood Voor de lippen Bloeit rood rood...

You can love someone and still stab them in the back Dit is de zin uit de liedtekst van het nummer Ball W/O You van 21 Savage over loyaliteit die mij het meest aanspreekt. Ik heb dit zelf ook meerdere keren meegemaakt. Zo kan iemand zoals je eigen moeder, die voor de meeste mensen de persoon is die het meeste van je houdt en die alles voor je over heeft, je dingen beloven en alsnog niet nakomen. It don´t take much to love Is het wel een gegeven...

Gewoonlijk als ik de krant lees blader ik altijd direct door naar de onderdelen die mij interesseren: de opiniestukken en de sudoku’s. Een tijd geleden stopte ik echter bij een gedicht, Grachtengordel Gedicht met duur eten van Tsead Bruinja. Hij schreef het gedicht als dichter des Vaderlands over de huidige corona crisis. Het stuk dat mij aangreep was: (…)je geeft haar een knuffel een dunne kus op de wang en begint meteen je te verontschuldigen...

Men kan van deze poëzie houden of er weerzin tegen hebben, maar onverschillig laten kan ze nooit. Ik ben een heel groot deel van mijn jeugd verloren, waar ik alleen met weemoed naar kan terugkijken. Weemoed is een foto van voor twintig jaar. Familie, nog samen, nog gezond is toen. Met een lijst van nu er rond, het nu houdt het verleden bij elkaar.(…) Foto is een gedicht waarbij Herman de Coninck een uitgebreide uitleg geeft over wat weemoed...

Toen ik klein was, ging ik elke zomer met m’n grootouders naar zee. Oma had altijd snacks en frisdrank mee, want ze wou de kleinkinderen verwennen. Ze was mijn heldin, mijn inspiratiebron en mijn oma. We hadden een speciale band. Ik zat in het eerste middelbaar toen ik te horen kreeg dat ze kanker had. Ze heeft hard gevochten, maar het niet gehaald. De foto’s die in het huis van haar en mijn grootvader hangen, zie ik voor me als ik het gedicht...

Wie ben ik? Twintig paar verveelde ogen staren me aan. Voorstelrondjes: wat heb ik daar een hekel aan. Het is ‘een mogelijkheid om elkaar te leren kennen’ maar eigenlijk interesseert het niemand wat je lievelingskleur is. Om de woorden van de dichter Bernard Dewulf te citeren: Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen. Favoriete sporten, namen van huisdieren en geheime talenten zijn al voorbij gekomen. En nu is het mijn beurt: wie ben...

Schijn en realiteit, een grote filosofische antithese die zich voordoet in ons denken. Toch is er geen enkel mens die beide concepten consequent van elkaar kan onderscheiden in een praktische context. Valt realiteit te vatten en kan men rondom schijn heen kijken? We kijken altijd door een caleidoscoop wanneer we de realiteit innemen. Al sinds de klassieke oudheid weten we dat deze lens moeilijk te doorbreken valt zonder je te snijden aan de...

Ik hield haar hand en zong de liedjes mee. Martinus Nijhoff herinnert zich in zijn gedicht Moeder de goede tijden die hij samen met zijn moeder had. Ik denk dat hij daar weer naar toe wil. Wie niet eigenlijk? Ikzelf zou soms ook weer een klein kind willen zijn. dat was de meest zorgeloze tijd van mijn leven. De stem van mijn moeder horen was voor mij als klein jongetjes voldoende om me veilig te voelen. Moeder van Nijhoff en Ik sla een hoek om...