Julian en ik hadden afgesproken. We hadden een afspraak. Twee uur s ’middags zou hij bij mij thuis zijn. Het is twee uur. Julian waar ben je? Vijf minuutjes te laat waarschijnlijk, maar ik heb geen appje van je gekregen. Kwart over twee. Waar blijf je? Ik app hem en hij zegt “oh sorry, helemaal vergeten…” Het is weer gebeurd. Alweer. Alweer! Hij heeft geen idee hoeveel impact dit op mij heeft. Ik schiet er meteen in, mijn onzekerheid. Keer op...

De gedichten Deze lente, dit van Miriam Van hee en In dit ondermaanse van Gerrit Komrij geven eigenlijk een soort reflectie van het leven, waarbij we onszelf goed in de spiegel aankijken van wat er nou precies goed en slecht gaat. In dit ondermaanse geeft een optimistische inkijk in het leven, ik zie mezelf er heel erg in terug. Ik ben zelf eigenlijk altijd vrolijk, zelfs met tegenslagen en mindere cijfers. Ik ben nog niet zeker of ik over ga...

Uren, dagen, weken, maanden, jaren, eeuwen – elementen van tijd die het leven vormgeven. Die mijn leven vormgeven. Voor de een vliegt zijn leven voor zijn ogen voorbij, voor de ander is het leven uitbundig lang. Maar toch blijft het dezelfde periode. Is het leven dan een grap, of zit er iets achter deze illusie van tijd? Tijd doordringt alle onderdelen van ons bestaan. Het ordent onze dagen, markeert herinneringen en bepaalt onze toekomst. Maar...

Opstaan, school, huiswerk, slapen en opnieuw. Als kind trotseerde ik deze regelmaat vol verwachting. Opstaan, stage, thesis, slapen en opnieuw. Ik geloofde dat het geheim van de toekomst in de dagelijkse routine zat. Keer op keer overleefde ik de herneming van opstaan, werken, huishouden, slapen en opnieuw. Anna Enquist schreeuwt het uit in haar gedicht Ontsnappen : In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere...

Dat is een vraag die ik al veel aan mezelf heb gesteld. Het gedicht Het landschap van Leo Vroman laat me eerder voor de natuur kiezen. De tijden van gezellige wandelingen door de lentelandschappen met mijn gezin. De tijden van avondspellen met de scouts in de donkere bossen. De tijden waarin ik met mijn broertjes in de tuin speelde. Het slot van het gedicht gaat zo: (…)Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst...

In de schaduw van pesten, waar het verleden als een scherp mes snijdt, blijft de herinnering pijnlijk nazinderen, als een onuitwisbare les die diep binnenin schuilt. Plots valt het dak op je, en je gaat dood Als een weerklank van die ene kwellende dag in de schoolgangen, waarin de stevigheid van mijn vertrouwde wereld uiteen leek te spatten onder het verpletterende gewicht van snijdende woorden, voelde ik de veiligheid als losse zandkorrels...

Bij het bladeren door de dichtbundel was ik op zoek naar gedichten die het comfort van een stad in de nacht brachten. Ik zocht de sfeer van mensen die op een draf dringend naar huis lopen of net doelloos door de donkere stad kuieren. Dit is mijn favoriete sfeer die ik graag opzoek. Het gedicht De eenzamen van Bernard Dewulf, dat geschreven is in 2018, past zeer goed bij deze sfeer. In de avond heerst er een soort anonimiteit rond elk individu...

Herkenning (…) En wij zoekend met onze vingers in de kieren of daar nog wat groeide voor herinnering Net als dichter Lieke Gorter zoek ook ik met mijn vingers of er nog iets groeit voor herinnering. (…) Ik telde de gezichten, bestudeerde de gebaren vier gelijkende en een schim. Ik vind dit vaag, maar tegelijkertijd ook heel erg mooi, ik kan me erin herkennen. Het gedicht Huis van Lieke Gorter zie ik tijdens het lezen goed voor me. Daarentegen is...

De Odyssee van Homerus, De Komedie van Dante en Het Paradijs van Milton Een transcendentale trip, sommigen zullen het beleven na de inname van enige psychedelica, maar ik en ongetwijfeld vele anderen zullen het beleven na de inname van enige poëzie. Een trip naar een nieuwe wereld, vol wonderen en verassingen, dat biedt de poëzie. Bij onze geboorte krijgen wij een wonderbaarlijke wereld aangeboden. Een vliegend hoopje aarde waarop allerlei...

Kinderen en volwassenen Problemen, verantwoordelijkheden, plichten en verwachtingen. Dit zijn slechts een paar voorbeelden van de lasten die volwassenen hebben. Lasten die maken dat ze klem zitten in hun sombere en strakke wereld waarin alles perfect moet gaan. Cees Buddingh verwoordt dat in zijn gedicht zegt men zo: Je moet, zegt men, een keer volwassen worden. En bedoelt dan waarschijnlijk: heel serieus (…) Geen grapjes maken over het soort...