Alles is ver. En de liefste dingen nog verder. Miljoenen mensen, inclusief mezelf, kunnen deze woorden van Herman de Coninck uit zijn gedicht Foto bevestigen. Bij de meesten is de familie, nog samen, nog gezond , maar bij sommigen ook niet. Zij wensen zoals Ramsey Nasr in zijn gedicht Maak mijn moeder Maak mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten (…) want in dit lijf gaat zij dood. Beide gedichten hebben zeer duidelijk een emotionele...

Enkele jaren geleden toen ik mijn groeispurt kreeg en mijn ouders echt merkten dat ik groter begon te worden, zeiden ze altijd: “Kijk hoe groot je bent geworden!”. Iedereen herkent dat zinnetje of een variant ervan, we hebben het allemaal weleens gehoord in ons leven. Het gedicht Kijk hoe je groeit van Jeroen Theunissen beschrijft op een poëtische manier hoe deze ervaring aanvoelt. Het gedicht gebruikt veel metaforen. Bijvoorbeeld in het opsommen...

Vrouwen. Vrouwenrechten. De veiligheid van vrouwen. Vrouwendag 2021. Het is niet te ontkennen dat dit allemaal veel besproken wordt, of je hebt echt niet opgelet. De Instagram-hashtag ‘text me when you get home’ en de Instagram-post heb je vast wel meegekregen. Zo niet, is hier het verhaal: Sarah Everard uit Londen is 3 maart naar huis gewandeld, rond half tien. Ze kwam alleen nooit thuis en een aantal dagen later, 12 maart, werd haar lichaam...

Schijn en realiteit, een grote filosofische antithese die zich voordoet in ons denken. Toch is er geen enkel mens die beide concepten consequent van elkaar kan onderscheiden in een praktische context. Valt realiteit te vatten en kan men rondom schijn heen kijken? We kijken altijd door een caleidoscoop wanneer we de realiteit innemen. Al sinds de klassieke oudheid weten we dat deze lens moeilijk te doorbreken valt zonder je te snijden aan de...

Ik hield haar hand en zong de liedjes mee. Martinus Nijhoff herinnert zich in zijn gedicht Moeder de goede tijden die hij samen met zijn moeder had. Ik denk dat hij daar weer naar toe wil. Wie niet eigenlijk? Ikzelf zou soms ook weer een klein kind willen zijn. dat was de meest zorgeloze tijd van mijn leven. De stem van mijn moeder horen was voor mij als klein jongetjes voldoende om me veilig te voelen. Moeder van Nijhoff en Ik sla een hoek om...

Parijs, april 2017. Locatie: Centre Pompidou. Een schilderij in het museum. Een wit vlak met een zwarte veeg en een rode stip. Een wit vlak, wit, wit, rood, de stip is rood. Een zwarte veeg, zwart een veeg, rood. Mensen kijken naar het schilderij, mensen met brillen, mensen met grijs haar. Ik weet niet waarom maar het schilderij is verwarrend. Ik loop door naar het volgende schilderij. Een rood vlak met een gele cirkels, het lijkt of je verdwijnt...

Ik ben niet bang voor veel dingen. Niet dat het echt iets is om over op te scheppen want mijn arachnophobia komt zelfs naar boven als ik een omgekeerd tomatenkroontje op mijn bord zie liggen. Naast arachnophobia heb ik ook een angst voor de dood. Dit is niet zo zeer een fobie omdat deze angst wel rationeel is. Niemand weet wat er gebeurt, of waar we naar toe gaan na de dood. Speculatie is er genoeg, zekerheid niet. Hierdoor spreekt het gedicht...

Ik herinner me dat ik moest leren mijn verdriet te tonen. Dat verdriet niet iets vies is of iets waar nooit over gesproken mag worden. Tranen mogen gelaten worden en woorden zijn soms niet nodig. Het los gooien van de teugels en je verdriet vrij spel geven. Oh wat een opluchting gaf dit me achteraf. Achteraf omdat er toch een soort angst op zit. Angst dat andere mensen je emotioneel zien en het niet begrijpen. Of dat ze juist te hard proberen het...

Een Japanse danseres was mijn oma niet. En tenger paste zeker niet bij haar. Als een kind had ik haar ook niet beschreven, de forse kastelein die wist hoe ze een tab moest temmen, mijn oma. Toch klonk haar stem weer even in mijn gedachten toen ik Slauerhoff’s gedicht Japansche danseres las. Want Samurai past haar wél, goh wat konden haar scherpe woorden snijden. Zo is voor mij dit misschien wat ontoegankelijke en abstracte gedicht, doordat het in...

Wanneer worden jullie toch eens wakker? Dit vraag ik mij keer op keer af. Is het slaapwandelen voor decennia lang niet eindelijk genoeg geweest? Want de jeugd is namelijk weer eens wakker geworden uit deze natte droom van surrealisme, een droom gesterkt door wetten en strakke lijnen. Wij zijn wakker geworden, een voor een, met de hoop om jullie ook eindelijk eens te wekken. Helaas, we hadden niet door dat er liever nog een slaappilletje werd...