Terug kunnen bewegen. Vervolgens kunnen stappen. Daarna kunnen lopen en uiteindelijk ongeremd kunnen sporten. Revalideren gaat niet zoals hier beschreven. Dit proces gaat als een achtbaan: veel hoogte- en dieptepunten. Doorheen deze woelige tijd leerde ik houden van mijn kleine vooruitgang. ik val, ik val net niet, ik sta, ik sta mijn mannetje, ik hou me toch stand, ik hou me goed, ik herstel, o nee, ik val (…) Ik val en het verdict is een scheur...

Jarenlang wist ik niet wie ik was. Niet wetende wat te zeggen, te denken of te doen ging ik door het leven, dag na dag. Na een lange tijd zoeken vond ik eindelijk een routine, een routine waar ik me goed en veilig bij voelde. Ik leerde op verschillende vlakken nieuwe aspecten kennen, deze gaven me zekerheid en mettertijd ook een gevoel van vertrouwen. Ik leerde een bepaalde gedraging en mentaliteit hanteren. Ik ontwikkelde een visie op de...

Ik ben een meisje van zestien. Ik was twaalf toen ik voor het eerst seksueel geïntimideerd werd. En sindsdien is het nooit meer gestopt, ik vraag me af of er überhaupt ooit een einde aan komt. Voor mijn gevoel is het bijna genormaliseerd. Is het “normaal” gemaakt dat mannen vrouwen ongepast nafluiten, naroepen, zonder toestemming aanraken? Als je het aan een man vraagt krijg je te horen: “Ik ben gewoon een man”, of ze voelen zich persoonlijk...

Ik hield haar hand en zong de liedjes mee. Martinus Nijhoff herinnert zich in zijn gedicht Moeder de goede tijden die hij samen met zijn moeder had. Ik denk dat hij daar weer naar toe wil. Wie niet eigenlijk? Ikzelf zou soms ook weer een klein kind willen zijn. dat was de meest zorgeloze tijd van mijn leven. De stem van mijn moeder horen was voor mij als klein jongetjes voldoende om me veilig te voelen. Moeder van Nijhoff en Ik sla een hoek om...

Schijn en realiteit, een grote filosofische antithese die zich voordoet in ons denken. Toch is er geen enkel mens die beide concepten consequent van elkaar kan onderscheiden in een praktische context. Valt realiteit te vatten en kan men rondom schijn heen kijken? We kijken altijd door een caleidoscoop wanneer we de realiteit innemen. Al sinds de klassieke oudheid weten we dat deze lens moeilijk te doorbreken valt zonder je te snijden aan de...

Parijs, april 2017. Locatie: Centre Pompidou. Een schilderij in het museum. Een wit vlak met een zwarte veeg en een rode stip. Een wit vlak, wit, wit, rood, de stip is rood. Een zwarte veeg, zwart een veeg, rood. Mensen kijken naar het schilderij, mensen met brillen, mensen met grijs haar. Ik weet niet waarom maar het schilderij is verwarrend. Ik loop door naar het volgende schilderij. Een rood vlak met een gele cirkels, het lijkt of je verdwijnt...

Ik ben niet bang voor veel dingen. Niet dat het echt iets is om over op te scheppen want mijn arachnophobia komt zelfs naar boven als ik een omgekeerd tomatenkroontje op mijn bord zie liggen. Naast arachnophobia heb ik ook een angst voor de dood. Dit is niet zo zeer een fobie omdat deze angst wel rationeel is. Niemand weet wat er gebeurt, of waar we naar toe gaan na de dood. Speculatie is er genoeg, zekerheid niet. Hierdoor spreekt het gedicht...

Ik herinner me dat ik moest leren mijn verdriet te tonen. Dat verdriet niet iets vies is of iets waar nooit over gesproken mag worden. Tranen mogen gelaten worden en woorden zijn soms niet nodig. Het los gooien van de teugels en je verdriet vrij spel geven. Oh wat een opluchting gaf dit me achteraf. Achteraf omdat er toch een soort angst op zit. Angst dat andere mensen je emotioneel zien en het niet begrijpen. Of dat ze juist te hard proberen het...

Een Japanse danseres was mijn oma niet. En tenger paste zeker niet bij haar. Als een kind had ik haar ook niet beschreven, de forse kastelein die wist hoe ze een tab moest temmen, mijn oma. Toch klonk haar stem weer even in mijn gedachten toen ik Slauerhoff’s gedicht Japansche danseres las. Want Samurai past haar wél, goh wat konden haar scherpe woorden snijden. Zo is voor mij dit misschien wat ontoegankelijke en abstracte gedicht, doordat het in...

Zoals Heraclitus al zei in de 5e eeuw voor onze jaartelling: ‘Niets duurt voort behalve verandering’. Daar kan ik mij helemaal in vinden. Een beetje verandering en dynamiek in het leven geeft er zoveel meer ‘bruis’ aan. Toen ik op zevenjarige leeftijd verhuisde, kreeg ik het kleinste kamertje. Ik bedoel dan niet het toilet, maar de kleinste slaapkamer. Vaak heb ik zitten onderhandelen met mijn drie broers om van kamer te ruilen. Ik maakte...