Ik ben onzichtbaar… en een beetje eng Weet je wat mij woedend maakt? Dat er een groep is die geen woning krijgt, geen werk vindt en het over het algemeen moeilijk heeft in deze maatschappij. En dat gewoon omdat ze uit een ongunstige baarmoeder komen. Ik wist niet dat een embryo zijn huidskleur kon bepalen? Voor zover ik trouwens ook weet, krijgt een kind zijn waarden en normen mee van thuis. Gezien die een beetje anders zijn, wordt hij...

23 juli 2021 Wimpers doorweekt. Waarom is de postzegelcollectie aan je laken me nooit eerder opgevallen? Het zat eraan te komen, ik was het welgemoede wonder tussen de generaties aan antidepressiva. Helaas kon jij er niet aan ontsnappen, liggen ze elke ochtend op je placemat. Ik dacht dat we dezelfde taal spraken, maar misschien kwam dat slechts door weinig woordenwisseling. Ze zijn zo onherkenbaar als al onze gebaren en bewegen zich zoals...

De tijd vliegt voorbij en voor je het weet zit je in je rolstoel in het bejaardentehuis terug te denken aan je geleefde leven. Dat heb ik zelfs nu al, als 16jarige die eigenlijk nog bijna niks heeft meegemaakt. Zelfs nu kijk ik al terug op mijn “jeugd” en wou ik dat ik sommige momenten nog een keer kon beleven. Dat ik dat geluk dat ik toen voelde nog een keer kon voelen. Ik wou dat ik tegen mezelf kon zeggen dat ik van die “perfecte” momenten...

Maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen. Deze zin, uit Maak mijn moeder van Ramsey Nasr, herinnert me aan mijn moeder die een hulpeloze kameleon van de dood redt. Het arme beestje was uit de boom op het grijze asfalt gevallen. Groen op grijs, dat valt op. Groen op grijs zag ook de bloeddorstige kanarie die zijn prooi keer op keer aan het nekvel probeerde op te tillen. Steeds bungelde de kameleon een paar meter in de lucht en viel dan weer...

“Het rare is, weg ben je niet. Ik weet waar je naar school gaat. God, ik vraag me dagelijks af waar en wie je nu bent en wie je daarin bijstaat.” Dit is een kleine passage uit mijn dagboek, afgelopen september. Het meest eigenaardige wat mij ooit overkomen is, was het vinden van mijn verloren zusje en haar vervolgens eensklaps verliezen. Een echt zusje, dat net zoals ik later op het platteland wilde leven en net zoals ik iedere dag haar lippen...

Enkele jaren terug kreeg ik te maken met een draak. Een onmetelijke en ijzingwekkende griezel wiens bestaan ik ondanks mijn natuurlijke argeloosheid onmogelijk kon verloochenen. In de lagere school dansten we om dat beest weg te houden, dat heeft niet geholpen. Tot twee jaar geleden kwam ik het namelijk vijf keer in de week tegen. Ik probeerde ervan weg te rennen, dat eindigde niet zoals gehoopt. Ik struikelde en viel in een diepe put, ik moest...

Je kan ook afscheid van iemand nemen als die er nog is. Dat gevoel omschrijft Toon Tellegen in Een gesprek. Wanneer je weet dat je van iemand afscheid moet nemen in de toekomst, neem je al afscheid van die persoon in het heden. Dat gevoel is misschien een beetje duister maar het afscheid wordt steeds besproken met een licht hart en een hoofd vol goede bedoelingen. Een gesprek is tijdloos. Een echt gesprek is soms tijdloos. Voorbarig afscheid van...

Iedereen kent dat wel: dat je voor een bepaalde persoon, jongen of meisje, een ander soort gevoelens krijgt. Je begint door te krijgen dat het eventueel een crush is. Je volgt met je ogen alles wat die persoon doet. Het gedicht …zag jij misschien van Joost Zwagerman sluit heel goed aan bij dit gevoel. (…) zo en passant en ook zo zijdelings – dat ik je net zo lang bekeek tot ik naar je staarde en dat ik staren bleef (…) Deze 3 regels uit het...

Ik ben een ongevoelige, gesloten persoon. Ik lach niet vaak, integendeel, ik kijk vaak boos. Dat is wat ik zou zeggen als wat veel mensen over mij denken waar zou zijn. Op zijn minst mensen die me niet goed kennen. Ik kan je niet vertellen hoeveel mensen al hebben gezegd dat ze dachten dat ik ze haatte. Of dat niet veel mij boeide. Dus hoe leg ik dan uit aan mensen dat ik niet constant boos ben, dat ik niet afstandelijk ben. Geen idee, ik zeg...

Joepie wij krijgen een broertje! Maar vreugde veranderde al snel in verdriet. Als klein meisje van vier jaar wetende dat er een klein wondertje groeit in mama’s buik, besef je niet wat de impact is op de toekomst als dat wegvalt. Ons gezinnetje bleef bestaan uit mama, papa, zus en ik. Er veranderde niets. Alleen in ons hart kwam er een plekje vrij om hem toch één van ons te laten zijn. Het verdriet werd gekoesterd en elk jaar op 30 mei brandde er...