Ik had ooit een thuis. Een huis met een tuin, met geuren die ik nog steeds ruik, stemmen die ik nog steeds in mijn dromen hoor. Mijn thuis was geen abstract gevoel, geen plek die ik moest zoeken, het bestond. Tot de oorlog kwam en mij dwong om alles achter te laten.

In Vluchteling van Marjoleine de Vos las ik iets dat ik herken, maar niet precies klopt met mijn verhaal. 

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven
een verhaal verreisd door mijn woorden
ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal
kijk lege portretten, ik ken geen verlangen

Ik hoorde wel ergens, mijn taal was geen vreemde klank in mijn mond. Nu in een ander land moet ik mezelf soms herschrijven.

Heb je weleens van Rodaan Al Galidi symboliseert resistentie en het verkruimelen van iemands leven. Je bouwt alles opnieuw op, maar van binnen ben je nog steeds kapot. Alsof ik een nieuw verhaal moet verzinnen omdat het oude niet meer telt.

Mensen vragen waar ik vandaan kom, maar als ik het zeg denken ze alleen aan oorlog. Niet aan mijn jeugd, niet aan mijn straat, niet aan de dingen die me maken wie ik ben.
Al Galidi beschrijft in Heb je weleens de beklemming van altijd moeten zoeken, zonder ooit te vinden.

Je wordt bang van de hemel.
Je zoekt, je vindt, en hij valt op jou.
Vind je eigen hemel!
Je zoekt, je vindt en hij valt op jou.
Ineens ben je een gedrocht, 
lelijk van binnen en van buiten. 
Dakloos. 
Hemelloos.

Ik ben niet hemelloos of dakloos, maar soms voelt het zo. Mijn verleden en heden botsen in mij. Ik weet echter waar ik vandaan kom, omdat mijn huis in mij leeft.