Enkele jaren geleden toen ik mijn groeispurt kreeg en mijn ouders echt merkten dat ik groter begon te worden, zeiden ze altijd: “Kijk hoe groot je bent geworden!”. Iedereen herkent dat zinnetje of een variant ervan, we hebben het allemaal weleens gehoord in ons leven.

Het gedicht Kijk hoe je groeit van Jeroen Theunissen beschrijft op een poëtische manier hoe deze ervaring aanvoelt. Het gedicht gebruikt veel metaforen. Bijvoorbeeld in het opsommen van verschillende maateenheden om aan te tonen hoe groot het kind zal worden:

(…) waarin je groeiend
(…) kleinsteedse en grootsteedse,
provinciale, landelijke, continentale
en aardse proporties overstijgt (…)

Hoewel de metaforen letterlijk enkel gaan over de fysieke groei van het kind, vat ik het ook anders op. Naast het feit dat het kind later 5 meter zal zijn, zal hij ook mentaal groeien. Het kind zal vele ervaringen opdoen die later tot een succesvol en vervullend leven zullen leiden.

Zoals Kijk hoe je groeit plezier en hoop uitstraalt, straalt De wrede vuisten van het niet van Marije Langelaar het tegenovergestelde uit. Bij dit gedicht voel ik onzekerheid en pijn.

Onmogelijk. Ongehoord. Niet. Njet. Non. Niet.
Niet. Niet.
Wil niet, kan niet, gaat niet, ongepast. (…)

Zo zie ik het: Kijk hoe je groeit gaat over de ouders die hun kind zien groeien en daardoor hoge, optimistische verwachtingen hebben van hun kind. In De wrede vuisten van het niet kan het kind zelf de verwachtingen niet halen en gelooft het daardoor niet meer in zichzelf.

Ik zie dit verband tussen de twee gedichten vooral vanwege mijn eigen ervaringen. Beide gedichten raken me. Helaas raakt De wrede vuisten van het niet mij het meest, momenteel. Door de pandemie van nu is mijn mentale gezondheid, zoals bij vele, sterk naar beneden gegaan. Dit samen met mijn motivatie en vertrouwen in mijn eigen vermogen. Momenteel met school, waar ik op het randje zit om te blijven zitten, haal ik niet meer de verwachtingen die mijn ouders van mij hadden. Daardoor wordt het alsmaar moeilijker om in mezelf te geloven. Het voelt alsof ik alsmaar dieper in een neerwaartse spiraal terecht kom.

Dit is allemaal niet heel optimistisch en het lijkt misschien alsof deze gedichten mij niet bevallen. Maar poëzie is zeker iets dat ik apprecieer. Het is een uitlaat voor de creativiteit die vloeit uit mensen om hun gevoelens uit te drukken over iets of iemand. Als je bij gedichten stilstaat en erover nadenkt, kan poëzie je meer vertellen over jezelf.

- Kanjo, GO! atheneum Gentbrugge