P.C. Hooft en Muiderslot

O lofrijk keeltje! Nadat gij
al ’s werelds stemmen was voorbij
gestreefd, en zat der aardse dingen,
ontbrak er meer niet dan partij
met ’s hemels engelen te zingen.
(fragment van een gedicht voor Maria Tesselschade)

Sonnet
Mijn lief, mijn lief, mijn lief; soo sprack mijn lief mij toe,
Dewijl mijn lippen op haer lieve lipjes weiden.
De woordtjes alle drie wel claer en wel bescheiden
Vloeiden mijn ooren in, en roerden ('ck weet niet hoe)
Al mijn gedachten om staech maelend nemmer moe;
Die 't oor mistrouwden en de woordtjes wederleiden.
Dies jck mijn vrouwe bad mij claerder te verbreiden
Haer onverwachte reên; en sij verhaelde' het doe.
O rijckdoom van mijn hart dat over liep van vreuchden!
Bedoven viel mijn siel in haer vol hart van deuchden.
Maer doe de morgenstar nam voor den dach haer wijck,
Is, met de claere son, de waerheit droef verresen.
Hemelsche Goôn, hoe comt de Schijn soo naer aen 't Wesen,
Het leven droom, en droom het leven soo gelijck?

AAN JOFFRE ANNE ROEMER VISSCHERS
Zo 't u, met diamant, lust op een glas te stippen:

't Is in de vlinderteelt. Het geestige gedrocht

Ziet of het lavenis aan sap van druiven zocht

En zit zo kuin, men zou het van de roemer knippen.

Neemt gij penseel of naald: daar worden kuil en klippen

Geschapen, bos en berg; en 't vochte veld bedocht

Met groene grassen, waar 't welvarend vee naar tocht.

Dat haalt zijn aâm, zo 't schijnt: en staat met gaande lippen.

Boetseert uw aardige hand, en maakt een mens van leem;

't Haalt bij Prometheus werk. Maar wen g' u in de veem

Der zanggodinnen vlijt; en woorden schoongeschreven,

Een redelijke ziel, met wakre zin instort:

Zo blijkt dat gij al 't geen, dat lijf of leven schort,

Van beids kunt geven; dan de dichte 't eeuwig leven.