Helden en heldinnen

Enkele fragmenten

Gedichten 8 Vincent van Gogh
Paul van Ostaijen

Paul van Ostaijen

Vincent van Gogh
...
Bron van den aardbal.
Vincent. Zo is hij.
Hij is niets en hij is alles.
Als de priester: meester en dienaar.
En de wijn die eenvoudig perelt in de kle
is plots onder de adem van liefde, bloed geworden.
Levende drank. 

Meer dan uw werk. Dit is het grote,
het oneindige. Het venster
op de ganse wereld.
Ook alles wat in de verte schijnt
strekt zich daarbinnen deinend uit.
Een venster is alles.
De ganse wereld ligt binnen één venster.
Men zal dan van uw werk houden,
wanneer het beurtelings met de geslachten
bloem, steen of eik zal geweest zijn

Heel jong, - nauweliks had ik je herkend, - heb ik gevraagd:
‘Vader, die kiezel is zo schoon,
hoor je zijn schoonheid onder de trage tred van mijn laarzen?
Maar zie deze ronde schijf in de zon.” 

Door wouden gaan. Pijnboomnaalden vallen
als vingers van de bomen.
Vingers zijn verlangen van lange, lome
lust. In de boomgaard hangen kersen,
aan lange, stramme takken,
vruchten die zich saampersen
als kinderlippen. Niet tastbare gloed
waarin zij bloeden als een zinnelijke boetedoening.

‘Maar alle schoonheid, mijn zoon, is in de brand
van je ogen. Ogen zijn steeds blauw als zeestrandrand.’.

Er staat een gesprek in het gedicht. In jouw gedicht kunnen meer dingen gecombineerd worden. Misschien is een kunstenaar jouw held.