Brenno Mulder

Klik hier voor Brenno's gedicht "De beschimmelde citroen van de liefdesbrief"

Mijn liefde voor poëzie ontstond bij mijn eerste optreden in september 2019. Ik combineerde mijn liefde voor filosofie met poëzie en schreef zodoende filosofische poëzie. Mijn haat voor poëzie ontstond in datzelfde jaar. Ik heb een beetje een rare verhouding met poëzie lezen en schrijven. Ik vind de meeste poëzie lelijk, saai of moeilijk. Er zijn maar weinig gedichten die mij echt raken en de meeste gedichten die ik schreef en andere mensen goed vinden, vind ikzelf niet eens zo mooi.

Ik streef dus naar perfectie, terwijl ik tegelijkertijd weet dat woorden tekortschieten voor het gevoel dat ik wil losmaken bij een ander. Maar als ik ook maar één persoon aan het denken heb gebracht, dan is dat voor mij ook goed genoeg.

Na een tijdje gedachten sprokkelen in mijn notitieboekje, mobiel of laptop maak ik een selectie van woorden of zinnen. Deze werk ik uit tot een lopend gedicht. Soms doe ik een paar dagen over een gedicht, soms schreef ik er eentje binnen een dag. Toch moet je inspiratie afdwingen, niet laten komen.

Mijn inspiratie komt meestal van filosofen zoals Wittgenstein en Nietzsche, of artiesten zoals Wende en Hobo Johnson. Maar gedachten komen altijd wel, het is belangrijker om een gedachte uit te werken en écht af te maken.

Ik begon eigenlijk pas veel te schrijven door mee te doen aan optredens op Spraakwaterval in Almere en Ru Paré in Amsterdam. Daarvoor schreef ik voornamelijk filosofische teksten.

Qua lezen hou ik natuurlijk van zware academische filosofie, van Descartes, Nietzsche en Foucault tot Wittgenstein, Adorno en Camus. Maar wat lichtere filosofische kost gaat er bij mij ook wel in.

Een woord dat ik bijzonder mooi vind is qualia. Een mooi woord qua letters (ik vind woorden met een ‘Q’ mooi) en ook nog eens een handige term in de filosofie. Het zijn (meervoud!) de kwalitatieve eigenschappen van zintuiglijke waarnemingen, ‘wat het is om’ iets te zien, te voelen of te beleven. Ik stuit steeds maar weer op het probleem met deze zogenaamde qualia: we kunnen niet in het hoofd van een ander kijken. Ik zal nooit aan een ander kunnen uitleggen wat ik op dit moment voel, hoe een muziekstuk mij raakt of wat ik wil overbrengen met een gedicht. Taal schiet tekort. Behalve voor de beschrijving van dit gebrek. Zo meta is taal nou ook wel weer.

Aldus Sprak Zarathoestra van Friedrich Nietzsche. Nog steeds ongetwijfeld. Zeker geen makkelijk boek voor de beginnende lezer, maar een prachtig literair werk met diepe filosofische wijsheden. Ook al is het boek erg cryptisch of diepgaand, toch kan de lyrische en poëtische stijl alsnog inspiratie bieden voor dagen. Nietzsche schrijft zó ontzettend mooi: elke zin klinkt prachtig, elke zin is een one-liner en elke zin inspireert om zelf te gaan dichten. Bonustip: een gratis Engelse versie is makkelijk te vinden online!