de maan scheen zwak op het water

zoals oma’s stem over geduld sprak

haar Koran, versleten en warm, lag stil in mijn handen

“Wassen is meer dan schoon zijn” zei ze

 terwijl Wudu mij onthulde

elke druppel droeg een herinnering

elke stap een keuze

soms vergeet ik hoe licht voelt

maar water herinnert zonder woorden

haar raad bleef achter in de stilte

zoals de maan in een donkere nacht

ik vouw mijn handen om haar boek

en luister naar wat ik bijna vergat

de bladzijden fluisteren verhalen van toen

ik lees met haar stem in mijn hart