Soms lijkt het alsof we in een wereld leven waarin iedereen sterk moet zijn, waarin gevoelens er minder toe doen en kwetsbaarheid wordt gezien als zwakte. Toch, is juist het uiten van die gevoelens, ook in deze wereld, essentieel. Of je die gevoelens van pijn, stress of verdriet nou opschrijft, deelt met iemand of uit in je favoriete hobby maakt niet uit. 

Hetzelfde effect blijft: de loodzware last die je elke dag met je meedraagt, wordt lichter. Dit gevoel werd bij mee extra versterkt na het lezen van het gedicht Verzet begint niet met grote woorden van Remco Campert. Hij schrijft:

Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden,
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
(...) Zoals brede rivieren met een kleine bron

Mijn interpretatie van dit gedicht in deze context is dat je niet van de daken hoeft te schreeuwen dat je ergens meezit of stress ervaart. Maar juist dat het uiten van die gevoelens heel klein kan beginnen. Schrijf die gevoelens voor jezelf op, deel ze op een manier die bij jou past en je zult al een gevoel van opluchting voelen. Begin ergens.

Want zelfs de grootste rivieren beginnen bij een kleine bron. Toch doen veel mensen het tegenovergestelde: ze kroppen hun gevoelens op en dragen het met zich mee in een donker doosje. Alsof het uiten van je gevoel een teken van zwakte is, iets wat er niet mag zijn.

Dit verwoordt Mark Boog in zijn gedicht Verdriet  pijnlijk mooi:

Het verdriet, juweel, wordt in de binnenzak gedragen,
gevat in goud, in watten gelegd, een donker doosje.
Slechts op hoogtijdagen wordt het opgespeld
en genegeerd. Achteloos ontkent men zijn verdriet.

Waar Campert aanzet tot het maken van de eerste stap - hoe klein dan ook - laat Boog zien hoe mensen hun verdriet juist verbergen en voor zichzelf houden. Alsof het iets is wat niemand mag zien en beschermd moet worden. Echter, is het júíst belangrijk om je verdriet, stress of pijn uit dat doosje in je binnenzak te halen en het de ruimte te geven om te ademen. Want alleen dan wordt de last lichter.