Soms komt dan de eenzaamheid

Af en toe ben ik graag alleen. Dan ga ik ergens rustig zitten, aan het raam of op een bankje in het park. En soms komt dan de Eenzaamheid. Maar ik voel me soms ook eenzaam als ik samen ben. Dan voel ik me alleen ook al zitten er tien mensen rond mij.

Soms loop ik in de stad, met vrienden en de wereld rondom mij beweegt wel en ikzelf ook, maar toch heb ik het gevoel alsof ik stil sta, en alleen ik, en dan voel ik me eenzaam.

Het voelt zoals Bernard Dewulf in het gedicht de eenzamen beschrijft:

De eenzamen bewegen zich onder allen

Aan hun lakens kleven postzegels

En ze wandelen sprakeloos door de straten

Dat gevoel ken ik dus goed. Soms denk ik dat mensen die ik al 5 jaar ken, mij wel moeten begrijpen en ze denken ook, dat ze me kennen. Toch heb ik vaak het gevoel dat ze me net niet begrijpen.

Als ik zo alleen aan het raam of op een bankje zit, dan vind ik het heel leuk om mensen te observeren. Ik probeer ze te begrijpen, ik wil weten hoe hun leven gaat, hoe ze zich voelen, wie ze zijn en wat ze doen, in alle complexiteit. Bernard Dewulf verwoordt dit heel mooi in het gedicht Naar binnen. Hij observeert een Ander en zegt:

Ik wil haar leren kennen,

deurtje in haar hoofd en zo

naar binnen. Omzichtig door

de doolhof die zij is.

Als ik mensen observeer en ze probeer te begrijpen, dan wandelt ook wel eens de volgende vraag voorbij. En dat is of die Anderen zich soms ook eenzaam voelen en het gevoel hebben alsof de wereld rond hen heen voortbeweegt maar zijzelf stil staan? Of dat ik alleen eenzaam ben of toch een beetje samen?

Noa - Einstein Atheneum