Ik ben onzichtbaar… en een beetje eng

Weet je wat mij woedend maakt? Dat er een groep is die geen woning krijgt, geen werk vindt en het over het algemeen moeilijk heeft in deze maatschappij. En dat gewoon omdat ze uit een ongunstige baarmoeder komen. Ik wist niet dat een embryo zijn huidskleur kon bepalen?
Voor zover ik trouwens ook weet, krijgt een kind zijn waarden en normen mee van thuis. Gezien die een beetje anders zijn, wordt hij gediscrimineerd. De oorzaak hiervoor beschrijft Marc Insingel goed in zijn gedicht Wat hij niet kent vindt:

Het vreemde vindt hij lelijk.
Het lelijke maakt hem bang.
Iets waarvoor je bang 
bent is gevaarlijk.

Ook al is het gedicht niet traditioneel door het gebrek aan rijm, zit er toch een ritme in. Het gedicht is confronterend, omdat het juist niet zo gekunsteld is. De boodschap is zo duidelijk, dat het aanzet tot zelfreflectie. Insingels woorden klinken hard, maar soms is er geen andere manier om iets over te brengen. Door zijn gedicht krijg ik de bevestiging dat ik, als dochter van migranten, niet het probleem ben. Ik ben immers niemand om bang voor te zijn.

Want ik ben maar 159 cm lang en gewoon één van de 7,8 miljard mensen op deze aardbol. Ik word gezien door diegenen die mij niet willen zien en ik word niet opgemerkt wanneer ik opgemerkt wil worden. Noem mij, bevestig mijn bestaan, schrijft Neeltje Maria Min in haar gedicht Voor wie ik lief heb wil ik heten:

laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Haar gedicht is traditioneel en vol gevoel. Door het herhaaldelijk gebruik van “noem mij”, zie ik een jonge vrouw die graag opgemerkt wil worden. Ze wil iets betekenen, want ze wil “aangesproken worden bij haar diepste naam.” Dit klankrijke pareltje klinkt als een lied en de boodschap is verre van vaag. Een kind zou dit kunnen begrijpen, zo toegankelijk en concreet is het.

Ik begrijp deze vrouw. Ik wil ook dat ze mij noemen bij mijn diepste naam: de naam die ik heb gekregen van mijn ouders. Helaas ben ik voor sommigen eng, en voor anderen besta ik niet.

Amal - Lyceum Pestalozzi