Ik ben een ongevoelige, gesloten persoon. Ik lach niet vaak, integendeel, ik kijk vaak boos. Dat is wat ik zou zeggen als wat veel mensen over mij denken waar zou zijn. Op zijn minst mensen die me niet goed kennen. Ik kan je niet vertellen hoeveel mensen al hebben gezegd dat ze dachten dat ik ze haatte. Of dat niet veel mij boeide. Dus hoe leg ik dan uit aan mensen dat ik niet constant boos ben, dat ik niet afstandelijk ben. Geen idee, ik zeg gewoon dat ik geen enthousiaste persoon ben. Maar als ik het toch zou proberen uitleggen zou het gedicht De waakhond van het hart misschien een goede start zijn. Hierin beschrijft Anneke Brassinga een deur:

Hier is de deur, die dicht is. (…)
Hier is de deur.
Mocht je
daarachter horen het minste gerucht,
vlucht voor mij dan.

Soms voel ik mij alsof er een waakhond voor mijn hart staat. Soms voelt het alsof hij gromt als ik te dicht bij kom. Soms ben ik de waakhond. Soms grom ik als iemand te dichtbij komt.

Ik schrijf niet snel persoonlijke dingen, en eerlijk gezegd vind ik het zelfs moeilijk om toe te geven dat ik dit gedicht snap. Dat ik mezelf erin herken.

Soms vraag ik me af of ik eerder bang ben om dingen over mezelf te delen, of dat mensen dingen over mij weten. Soms ben ik bang dat niemand iets over mij weet. Uit het gedicht Naar binnen van Bernard Dewulf:

Ik wil haar leren kennen,
deurtje in haar hoofd en zo
naar binnen. Omzichtig door
de doolhof die zij is.

Daar is een kamer vol met
alles wat zij mist. Feiten,
dagen, mensen door elkaar.
Het heeft gewaaid in haar.

Ik vraag me af hoe je iemand zo goed kan kennen. Ik wil haar leren kennen, deurtje in haar hoofd en zo naar binnen. Omzichtig door de doolhof die zij is.
 

Hoe kan iemand die deur opendoen, door het doolhof zoeken naar wie je bent? Hoe kan je toelaten iemand die deur open te laten doen?

Hoe kan ik dit dan uitleggen, als ik het zelf niet snap.
Via een gedicht misschien.

Debat en essay 2022, Kopergietery Gent, voorronde Gent
klas 5 ASO - Einstein Atheneum