Je kan ook afscheid van iemand nemen als die er nog is. Dat gevoel omschrijft Toon Tellegen in Een gesprek. Wanneer je weet dat je van iemand afscheid moet nemen in de toekomst, neem je al afscheid van die persoon in het heden. Dat gevoel is misschien een beetje duister maar het afscheid wordt steeds besproken met een licht hart en een hoofd vol goede bedoelingen. Een gesprek is tijdloos. Een echt gesprek is soms tijdloos. Voorbarig afscheid van iemand nemen is altijd tijdloos.

'Waar zullen wij afscheid nemen?'
'In de regen.'
'Zullen wij schuilen?'
'Nee!'
'Hoe zullen wij ons voelen?'
'Ziek, vals en verlegen.'
'Wat zullen wij zeggen?'
'Wij zullen het niet weten.' (…)
 

Wanneer ik praat met mijn opa voelt het alsof hij er niet meer echt is. Hij stelt vier keer na elkaar dezelfde vraag: ‘Wil je nog eens naar de vogels kijken?’ ‘Wil je nog eens naar de vogels kijken?’ ‘Wil je nog eens naar de vogels kijken?’ ‘Wil je nog eens naar de vogels kijken?’. Hij probeert je twee keer te bedienen met een glas fruitsap. Hij stelt geen vragen meer, hij zou niet weten over wat. Mijn oma leest stiekem boeken over dementie. De boeken zitten verscholen in een magazine of in een dubbele boekenkaft. Ze worden verhandeld als een verboden goed. Mijn opa was op mijn feest. Ik vroeg of hij het eten lekker vond. Hij kon me niet horen. 

Ik weet dat ik afscheid van hem neem in de regen. Ik ben degene die stilstaat, aarzelt en omkijkt. Na het afscheid keert hij terug naar zijn tuin. Hoe die vroeger was. Vooraleer de oude heggen uit de grond werden gehaald en de kippen stierven. Hij neemt zijn kleinkinderen nog eens mee naar het bos om paddenstoelen te zoeken. Hij vindt lege plekken in het hoge gras. Het gedicht van Rutger Kopland Ga nu voelt rustig.

Ga nu maar liggen liefste in de tuin
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand om te blijven

Het sust mijn geweten. Het geeft me een reden om afscheid van hem te nemen.