Yin en Yang
Uniek zijn, dat roepen de typografische gedichten van Paul van Ostayen uit Verzamelde gedichten en Bezette stad bij me op, ze wekken veel emotie op.
Ze doen me denken aan de lente, blauwe lucht en veel kleurrijke bloemen die uniek zijn. Ze doen me denken aan mezelf, ze doen me denken aan herinneringen, slechte en goede. De schrijfstijl is zo uniek en zo vrolijk, het lijkt wel een mens die zijn eigen leven leidt en niet luistert naar andere mensen.
De twee gedichten kan je vergelijken met 2 personen die een relatie hebben, ze onderscheiden zich van elkaar maar vullen elkaar ook aan. Uniek zijn.
Ze doen me denken aan Yin en Yang, ze staan tegenover elkaar maar horen wel bij elkaar, ze hebben hun verschillen en overeenkomsten.
De vorm, stijl en aanpak zijn buitengewoon uniek. Het stukje Franse taal in ene gedicht proeft naar warme croissants met chocola:
de prachtfilm Chère Bibi fatalitas
Dieppe o mon pays je t ’ai quitté en forcat, Vicomte je te revois
ofwel
je croyait m’être mis dans le peau d’un honnete homme (...)
Dit in tegenstelling tot het andere gedicht. Daar voel ik de klompen aan mijn voeten en de geur van de kaas door de Hollandse taal in het gedicht.
Lig nou niet te klessen
het leven ah ah
alles is zonder zin
nu
Kattedrek (...)
De mooie overeenkomst tussen de twee gedichten is dat je er bijna niks van begrijpt en er uren naar kan kijken en er zelf een betekenis aan kan geven.
De emoties die uit mijn gedachtes opbloeien zijn uniek net als de stijl van de twee gedichten. Zo uniek dat het persoonlijke ervaringen van mij naar boven brengt zoals het opgroeien tussen twee culturen, de Hollandse en de Marokkaanse.
Beide staan ze tegenover elkaar en vullen ze elkaar aan net als de twee gedichten.
Uniek zijn.
Uniek zijn, ik heb het vaker getypt in dit essay dan het aantal corona persconferenties dit jaar.
Uniek zijn is zo ontiegelijk belangrijk en daarom ben ik van mening dat elk gedicht een eigen schrijfstijl moet hebben en zich moet onderscheiden van de rest!
