Men kan van deze poëzie houden of er weerzin tegen hebben, maar onverschillig laten kan ze nooit. Ik ben een heel groot deel van mijn jeugd verloren, waar ik alleen met weemoed naar kan terugkijken. 

Weemoed is een foto van voor twintig jaar. 
Familie, nog samen, nog gezond 
is toen. Met een lijst van nu er rond, 
het nu houdt het verleden bij elkaar.(…)

Foto is een gedicht waarbij Herman de Coninck een uitgebreide uitleg geeft over wat weemoed eigenlijk is, geschreven met een muzikale ondertoon. Weemoed is: een foto van vroeger, waar een familie op staat die nog compleet is, iedereen is nog gezond, met lief en leed.

In het heden is dat voor mij niet meer zo. Nadat mijn ouders uit huis werden gezet verloor ik alle bestaande foto’s van mijn familie. Ik werd er per direct naar terugverwezen door dit gedicht, dat ene donkere moment. Toch is dat niet het einde van mijn verhaal. Leonard Nolens spreekt in zijn werk vaak over een sterke drang om het leven ten volle te ondergaan, een compromisloze overgave in zijn extases maar zeker ook in zijn dieptepunten. Zijn gedicht genaamd Het is een prachtig boek lag me zeer gevoelig. 

(…) Het is een prachtig boek 
dat ik pen, dat ik ben, dat ik nooit 
zal kennen. Geen doek dat hier valt. 
Geen mens die dat boek ooit kan schrijven.

Poëzie is een spel met woorden, die door iedereen een eigen interpretatie krijgt. Ik interpreteerde het als het omschrijven van je levensverhaal. Geen mens buiten jezelf kan dat verhaal neerpennen. Het verliezen van al die foto’s en herinneringen die eraan gebonden zijn is een deel van mijn levensverhaal, dat op zijn beurt een prachtig boek is. Het leven is een weg met kuilen en hobbels, geen nood om te treuren over dit verlies. Ik maak nieuwe herinneringen. Ik leg ze opnieuw vast. Niet alleen op foto, maar tevens in gedachte.

- Zoë, GO! atheneum Gentbrugge