Het is al drie jaar geleden dat ik mijn familie voor het laatst in het echt gezien heb. Dan bedoel ik niet mijn gezin. Starend naar de foto van ons allemaal samen, bezing ik mijn gemis en mijn verdriet. Een manier om de pijn te verwerken, of eerder een inspiratiebron? Wat ik vooral heb ondervonden is dat de liefde primeert, en dat ik er tot op heden nooit omheen kon.

Waarover zal ik zingen?, vraagt Jan Hanlo zich af in zijn gelijknamige gedicht dat in mijn ogen heel speels overkomt.

(…)over auto’s over steden en historie
of zal ik zingen over de liefde
over vele vreemde dingen
over de gewone
of zal ik zingen over de liefde (…)

Ondanks dat het waarschijnlijk over dichten gaat, begrijp ik het woord ‘zingen’ liever in zijn meest letterlijke betekenis. Vaak stel ik mezelf een gelijkaardige vraag en zoek ik naar uitvluchten om het toch maar niet te hebben over de liefde voor hen die ik mis. 

Alles is ver. En de liefste dingen nog verder. 

Een meter verwijderd van een omkaderd beeld dat me heel dierbaar is, lees ik Herman de Conincks doorwrochte Foto. Poëzie die diepgang geeft aan de speelse woorden van Hanlo, wiens tekst evengoed in vijf minuten op papier kon gezet zijn. Ars est celare artem, zegt men dan.

(…) Familie, nog samen, nog gezond
is toen. Met een lijst van nu er rond
het nu houdt het verleden bij elkaar. (…)

Hoe dan ook, of men het nu moet zoeken tussen de regels of niet, liefde drijft beide dichters. Wanneer ik nu zelf voor de foto zit met mijn gitaar, klaar om te zingen, denk ik aan de twee gedichten. Ze raken een gevoelige snaar.

Poëzie is confronterend. Wat ik door het lezen voel en zie, steunt slechts op mijn emotionele interpretatie.

- Elise, GO! atheneum Gentbrugge