Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.

Miljoenen mensen, inclusief mezelf, kunnen deze woorden van Herman de Coninck uit zijn gedicht Foto bevestigen.
Bij de meesten is de

familie, nog samen, nog gezond,

maar bij sommigen ook niet. Zij wensen zoals Ramsey Nasr in zijn gedicht Maak mijn moeder

Maak mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten
(…) want in dit lijf gaat zij dood. 

Beide gedichten hebben zeer duidelijk een emotionele boodschap. Ze spreken mij vooral aan omdat ze beiden over het dierbaarste bezit van een mens hebben; familie. Maak mijn moeder doet mij denken aan mijn oma, die we veel te vroeg hebben verloren. Zij leed enorm door haar ziekte, het is alsof dit gedicht geschreven is door mijn moeder. Het wensen dat haar ziel in alles zou kruipen, behalve in haar lijdende lichaam. Een klein detail dat er echt uitsprong voor mij, is witte jasmijn. Veel herinner ik mij niet meer van mijn oma, maar haar favoriete geur van witte jasmijn is mij altijd bijgebleven. Het heeft een symbolische meerwaarde voor mij.

Witte jasmijn en de theeroos wordt wit

Wanneer de ziel verliest van het lichaam en het moet verlaten, zijn de enige dingen die overblijven: foto’s. Ze houden het verleden bij elkaar. Ook al is onze weemoed nog geen foto van voor twintig jaar, het voelt minstens zo lang aan. Een blik op een foto van haar, en je wordt als ware geteleporteerd naar dat moment. Het grote huis, geur van warm eten, de hele familie rond de grote houten tafel, … alsof we nooit uit dat moment zijn geraakt.

Bij jou, oma, in die dagen. 

Het verleden wordt bij elkaar gehouden, als schapen door een herder. Wat doen de schapen wanneer de herder er niet meer is? Dat is wat er exact gebeurde met ons, 15 jaar geleden. Wij hebben de kudde niet bij elkaar kunnen houden.
Iets wat de foto’s wel kunnen.
Beide gedichten hebben mij heel erg nostalgisch gemaakt, de auteurs hebben hun doel zeker bereikt. Ze gaven mij echt een gevoel van

Waar waren we gebleven?

- Zehra, GO! atheneum Gentbrugge