Ik herinner me dat ik moest leren mijn verdriet te tonen. Dat verdriet niet iets vies is of iets waar nooit over gesproken mag worden. Tranen mogen gelaten worden en woorden zijn soms niet nodig. Het los gooien van de teugels en je verdriet vrij spel geven. Oh wat een opluchting gaf dit me achteraf.

Achteraf omdat er toch een soort angst op zit. Angst dat andere mensen je emotioneel zien en het niet begrijpen. Of dat ze juist te hard proberen het te begrijpen en daarmee je verdriet proberen af te pakken. Ik weet van mezelf dat ik tranen en verdriet niet associeer met zwakte, maar doen anderen dat ook?

Tranen worden vaak geassocieerd met verdriet. Laatst heb ik echter geleerd dat je door elke emotie kunt huilen. Ik heb geleerd dat dit is omdat emoties een chemische kant hebben waar je hersenen continu evenwicht in proberen te behouden.
Als een van deze emoties opeens piekt wordt die chemische stof gemarkeerd en dit geeft een signaaltje aan je traanbuizen om de deuren open te gooien.

Het verklaart het plotselinge gevoel van rust en stabiliteit na tranen. Het betekent letterlijk dat we als mensen zoveel schoonheid, liefde of verdriet kunnen ervaren dat je lichaam het niet binnen kan houden. Met deze kennis zou ik iedereen aan willen raden om vooral even een potje te gaan zitten janken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Iedereen gaat anders met emoties om.

Dat is wat Verdriet van Toon Tellegen en Verdriet van Mark Boog voor mij heel duidelijk weerspiegelen. Ze zijn beide onderzoekend naar het effect van verdriet en brengen hierover beide een duidelijke boodschap met zich mee die toch heel verschillend is. Het gedicht van Toon Tellegen is onthullend en lichtvoetig, het zet verdriet in een trots en sterk daglicht. Een paar regels:

het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken,
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
speelgoed, resten van vuur,
gooit hij het neer
en fluitend loopt hij terug naar huis.

Het gedicht van Mark Boog  benoemt doordacht en diepgravend dat het verdriet toch wat moeilijker is dan vaak lijkt maar dat iedereen zich er in herkent:

het verdriet verleent ons diepgang, dooradert ons vlees,

maakt ons en zal ons breken. Vraag niet of wij willen ruilen.

Charlie, 5B, Haags Montessori Lyceum
Debat en essay 2019 /  Voorronde Den Haag / bibliotheek Den Haag