Parijs, april 2017.
Locatie: Centre Pompidou.

Een schilderij in het museum. Een wit vlak met een zwarte veeg en een rode stip. Een wit vlak, wit, wit, rood, de stip is rood. Een zwarte veeg, zwart een veeg, rood. Mensen kijken naar het schilderij, mensen met brillen, mensen met grijs haar. Ik weet niet waarom maar het schilderij is verwarrend. Ik loop door naar het volgende schilderij. Een rood vlak met een gele cirkels, het lijkt of je verdwijnt als je er lang naar kijkt. Je verdwijnt in de zon.
We zijn hier met school maar toch loop ik alleen. De kinderen uit mijn klas lijken het museum niet mooi te vinden. Ik loop dus alleen. Ik vind dat niet zo erg, maar vraag me wel af waarom ik niet bij mijn vrienden zit. Het antwoord ligt in de schilderijen die ik zie, nieuwsgierigheid. Ik begrijp deze kunst niet, ik vind het niet mooi, maar het geeft wel een gevoel. Wat wil deze kunst zeggen?

Nootdorp, maart 2019.
Locatie: kamer van Doris

Een gedicht De zon en de wereld van Arjen Duinker. Ik heb hetzelfde gevoel als bij de schilderijen in Centre Pompidou. Ik probeer het te begrijpen, maar het lijkt onbegrijpelijk.

De bloem bloeit rood
De bloem bloeit rood rood
Bloeit rood rood voor de lippen

Dit gaat even zo door
Dan gaat het over een trap

De trap lonkt lumineus naar de bloem

Wat wordt hier mee bedoeld, vraag ik me af. Ik vind het woord lumineus een mooi woord. Ik kan me voorstellen dat mijn oma dat gebruikt, mijn oma met een bril en grijs haar.

De bloem lonkt lumineus naar de straat.
De straat lonkt lumineus naar de wind.

Nu zie ik een beeld voor me van een verlaten straat, het waait en de wind speelt met een rode bloem, eenzaam.

Struikelende honden

gaat het gedicht verder, ik moet lachen

Met struikelende honden
Honden zijn leeg
Honden zijn leeg en listig

Een nieuw schilderij voor mij. Met een gemene , kreupele hond. Terwijl ik dit opschrijf voel ik me schuldig. Arme hond hij kan er ook niets aan doen. Ik begrijp het niet. De bloem komt weer terug:

Want de bloem bloeit rood
En honden zijn leeg en listig

Houdt de dichter niet van honden, vraag ik me af. Ik denk dat dit hele gedicht niets met honden te maken heeft maar wat dan met wel? s ‘Avonds kijk ik naar het journaal, ik zie oorlogsbeelden en denk gelijk aan het gedicht.

In de winkels in de wereld
De wereld verkoopt tijd in winkels
Leeg en listig
Begrijpelijk en bloeddorstig
Een trap gaat omhoog
Met tanden met linten
Want de bloem bloeit

De wereld verkoopt tijd…. Je hoeft niet te kopen, je kan kiezen. Ik vind het mooi dat de bloem weer terugkomt. Het komt dus allemaal weer goed. Ik vind dit gedicht onbegrijpelijk maar toch emotioneel………….. Misschien spreekt er wel hoop uit.

Den Haag november 2018
Locatie: Mauritshuis.

Een schilderij, Gezicht op Delft, water en huisjes uit 1660. Het is duidelijk wat ik zie. Ik begrijp wat ik zie, maar wat is er nog meer? Er zijn wolken maar de zon kan ieder moment komen. Mijn oma, met grijs haar en een bril kijkt mee en vertelt mij over de schilder, Johannes Vermeer. Ik vind het schilderij niet per se mooi maar wel herkenbaar. Dit is de stad waar ik geboren ben. Ook al is het vier eeuwen oud, ik kan de plek aanwijzen waar wij ijsjes halen. Het schilderij is gezellig en knus. Het is tijdloos…..

Nootdorp, maart 2019
Locatie: kamer van Doris

Computer, internet, zoektermen poëzie, Nederlandse dichters
Ik lees vele gedichten en één valt me op De dagen van november van Tsjebbe Hettinga. Nooit van gehoord. Ik zie een foto van Tjebbe, grijs zonder bril.
Ik lees het gedicht en voel herkenning. Waarom, wat herken ik behalve dat ik geboren ben in november.
Ik lees het gedicht en zie mezelf lopen in het bos, in de herfst, de bladeren met alle kleuren vallen op de grond. Het weer is somber, maar dan opeens is er kort een zonnestraal die alles warm verlicht. Het is ontroerend, het doet me denken aan het schilderij ondanks dat er geen bomen zijn.

de zon legt
haar zilveren pentekening
in de schoot
van de winter
is dat
even snel
weer weg is
als
de dagen van november

Twee gedichten, totaal verschillend maar misschien toch hetzelfde. Misschien hoe het leven is, onbegrijpelijk, emotioneel, tijdloos en ontroerend. Dingen veranderen maar blijven hetzelfde, dingen gaan mis maar komen toch weer goed, want de bloem bloeit en de zon schijnt.

Den Haag, juli 2019
Locatie: Binnenhof Den Haag, de ridderzaal

Een man met grijs haar en een bril betreedt een podium.
Het publiek houdt de adem in, fotografen maken foto’s
De man met grijs haar en een bril neemt het woord:
‘Dames en heren, hierbij kondig ik de winnaar van de debatwedstrijd aan,
Lyeum Ypenburg heeft gewonnen met de volgende stelling:
‘Door het lezen van poëzie ontdek je wie je bent’.
Enkele leerlingen komen naar voren.
De man geeft hen een prijs.
Een rode bloem.

Doris, 5A2, Lyceum Ypenburg
Debat en essay 2019 /  Voorronde Den Haag / bibliotheek Den Haag