Het is niet raar je af te vragen waarvoor je alles doet wat je doet.

Als je weet dat je aftakelt en vervolgens doodgaat, wat voor nut heeft het dan om je in te spannen.

Constant moet je leren, werken, je toekomst veiligstellen, terwijl iedereen al zeker is van zijn toekomst: je gaat dood.

L. Th. Lehmann vraagt zich in zijn gedicht De zin van het leven en zo af, hoe relevant alle inspanning in het leven is.

Als aan de minimum eis:
onsterfelijkheid, eeuwige jeugd
zonder lichamelijke of geestelijk ongemakken,
voldaan is,
zouden we er eens over kunnen praten
of het de moeite waard is
je ergens voor in te spannen.

Als je dan begint na te denken over het leven, de zin van het leven, kun je tot de conclusie komen dat die er misschien helemaal niet is.
Doe je nu niets, doe je nu alles, het leidt allemaal tot dezelfde uitkomst. Arm of rijk, gelukkig of ongelukkig, succesvol of een mislukking, het zal eindigen.

Tim Hofman stelt in zijn gedicht Ongeliefd dat het misschien een beter streven was geweest, iets eerder te sterven.

Gelukkig stierf hij
op de laatste dag
van zijn leven.

Elk ietsje eerder
was zonde geweest,
hoewel een beter
streven.

Misschien hebben Lehmann en Hofman gelijk.

Waarom zou je nog moeite doen, als het een aflopende zaak is?

Dat heet uitstel van executie. Je redt er niemand mee.

Jezelf al helemaal niet.

Poëzie kan misschien helpen om de zin van het leven te zoeken;

het leven is een terminale ziekte,

poëzie is de pijnstiller.

Wopke
Twickel College, klas 5 A2