Ik word vaak kwaad maar niemand die zijn hoofd omdraait
Ze zeggen dat ik toch niets kan, geen takje breken zal
Deze keer is het anders, ik heb woede opgekropt

Ik kan het niet meer houden, de sluis barst open
woeste winden gaan door mij heen en ik word meegesleurd
in een orkaan van vernietiging

Al mijn frustraties komen boven
Iedereen kijkt paniekerig maar niets dat mij doven kan
Eindelijk zien ze mijn potentiëlen, nog kan ik niet stoppen

Mijn vorm is onherkenbaar, geen gevoelens buiten woede
Nu heb ik eindelijk invloed op mensen die twijfel hadden
Mensen die mij troosten willen, zitten nu met kapotte sloten

Maar wat gaan zij er aan doen? 
Ze dachten dat het ging overwaaien 

Inspiratiebron: Marije Langelaar