De zin van het leven is volgens mij maar een nutteloos gegeven. 
De zoektocht is lang en uitputtend. 
Het antwoord zal nooit genoeg zijn voor onze aardse fantasieën.

Excuseer de realist die in mij naar boven borrelt. 
Het is beter om voldoening te vinden in de acceptatie van de onwetendheid. 

Het gedicht De ontdekking van Toon Tellegen is dan ook een verlichtend voorbeeld dat het antwoord op de zin van het bestaan enkel voor narigheid zorgt. 

(…)iedereen was stomverbaasd-
is dat dus de zin van het bestaan…
ach, hoe is het mogelijk
schudde zijn hoofd
sloeg vlammen van zich af,
sprong in sloten, rivieren, riep om hulp
of liep peinzend weg. 

We willen niet het “juiste” antwoord. 
We willen het “gefotoshopte” antwoord. 
Het antwoord dat ons niet wakker houdt midden in de nacht. 
Het antwoord dat ons met een schoon geweten achterlaat. 
We willen de easy-way-out. 
Wat is er makkelijker dan terugdeinzen naar onze primitieve instincten? 

We leven in de “ik vind je aantrekkelijk dus ik steek mijn durum 
in jouw donut” generatie.
We ruilen diepe emotionele connecties in voor tijdelijke, lichamelijke pleziertjes.
Liefde wordt vervangen door lust en emoties worden gezien als 
een zwakte. 
In het gedicht Slaapwandeling van Gerrit Achterberg zien we hoe makkelijk we iemand van vreemdeling naar vrijer kunnen promoveren en dit allemaal in één nacht

 (…)nu het morgen is geworden
is er niets veranderd,
dan dat die twee, die in de nacht tesaam
volkomen bij elkaar waren,
mij weer alleen gelaten hebben in den morgen
en samen verder zijn gegaan.

We snakken steeds weer naar een climax in onze anticlimactische levens, maar we werken niet meer naar onze persoonlijke hoogtepunten. 
Alles moet snel en gemakkelijk komen: seks, geld, geluk. 
We zijn lui en bang. 
Deze mishandelde wereld heeft ons opgeslokt en daarna weer ontevreden uitgespuwd. 
We durven niet meer te voelen of te denken. 

Wat scheidt ons dan eigenlijk nog van de dieren?