Een krakende deur,  de bedwelmende geur van zweet

hout en leven. En daar staat het dan, het pronkstuk

als de zon die plotseling achter de wolken verdwijnt,

trekt het de aandacht. Zwarte glans en witte toetsen

met de vleugels als beschermer van een klein kind.

Een tengere vrouw spreekt een meisje toe. Ze staat recht

en neemt plaats. Haar vingers strijken over de koele toetsen.

Een zucht, een tweede zucht. En dan, dan begint het pas echt.

Het verlangen en de verveling verdwijnen.

Als de zon die plotseling achter de wolken verschijnt

verloren in een gedachteloze walm van muziek.

Dat is wat zij voelt maar niet iedereen ziet.