Een diep zwart gat zonder einde
Ik probeer me aan ’t touw op te trekken
Mijn handen weigeren
Mijn hoofd vol gedachtes
Daar is het weer
Dat gehuil van een eenzaam meisje
De stem die schreeuwt en roept
Het klimmen en steeds weer vallen

Er lijkt geen einde aan te komen
Het laatste wat ik roep
Het enige wat in mijn hoofd dwaalt
‘Waarom ik’
gevangen in m’n gedachtes
Tussen de stenen in
De deur gaat open
Er wordt een kus op m’n hoofd gedrukt
Toch zit ik vast
Toch voel ik me alleen
Het is ochtend, nieuwe dag
Masker op
Lach op m’n gezicht
Toch zit ik vast
Vast aan mezelf