Een klein beetje naar Tjitske Jansen

Er is televisie 

er is een ontvoering er is

slecht nieuws dat is

niks nieuws 

Maar er is zoveel poëzie

er is een kelder met een meisje met een band

met een valse stem

er is applaus er is een meisje dat het applaus

nog niet helemaal in ontvangst

weet te nemen

er zijn jongens, er zijn meisjes

met een gedicht er is de uitspraak;

wij zijn niet zo literair

er is gegiechel er is schamen

er is een voordracht er is aandacht

er is geen publiek er is een verzameling aan performers

er is wachten op je beurt er is

alsnog een groep bij elkaar gebracht

er is een meisje, ik

schrijf, typ woorden op mijn telefoon

vluchtig, tussen het applaus door

er is een manier van doen die de indruk niet wil doen

wekken dat er geen belangstelling is,

dat er een gesprek met iemand anders ergens anders

belangrijker is, er is geen gesprek omdat

nergens anders belangrijker is

we zijn samen een plek

waar jongens tegen klamme muren

schurken: een manier om te verstaan 

zo schuifelen we    voeten in de aarde

 
Gaven we iedereen een stift gaven we iedereen een stem 

we  betekenen,

arceren de stad