De temperatuur van het gloeiend hete vuur achter de voorruit van de cockpit is nu ook in het ruimteschip te voelen. Alle lampjes gloeien rood en het alarm loeit als een bezetene.

‘Theo, wat gebeurt er?!’ Ik kon mezelf bijna niet verstaan door alle geluiden om me heen.

‘We zijn net de atmosfeer binnengedrongen met een grote snelheid. Als we niet snel in vaart minderen, branden we op voordat we het aardoppervlak bereiken!’ Hij wilde nog wat zeggen, maar werd onderbroken toen we allemaal door een harde knal van onze stoelen werden gesodemieterd. Hadden we onze riemen niet vastgemaakt?

‘Lea!’ Ik voelde Roy’s beschermende armen om me heen en ving een glimp op van de angstige gezichten van de anderen voordat alles zwart werd voor mijn ogen.

Je vraagt je nu vast af hoe ik in zo een situatie terecht ben gekomen. Technisch gezien is het onze eigen schuld. De aarde is een gevaarlijke plek om te leven. Door allerlei vervuilingen en andere stommiteiten van de mens, moeten we een andere leefomgeving zien te vinden. De VN had besloten om zeven Rekruten met speciale kenmerken op een missie te sturen om “New Earth” te vinden. Deze missie heet Genesis. Ik ben een van de Rekruten die zijn gekozen. Om eerlijk te zijn mag de mensheid van mij de pot op. Wij hebben voor al deze problemen gezorgd. Waarom zouden we een tweede kans verdienen? Toch ben ik meegegaan op Genesis. Dit komt door mijn ‘gave’. Ik ben een computergenie en heb in het verleden regeringsdocumenten gehackt. Het was dus óf de bak in óf mee op de missie. Maar goed, de zes andere Rekruten en ik hebben een maandenlange training moeten volgen voordat we er echt op uitgingen. Toen was het eindelijk zo ver.

We werden de ruimte in gestuurd. Althans, dat dachten we. Een week na de lancering opende zich een raar gat in het heelal. Het leek op een zwart gat, maar toch weer niet. We noemen het een breach. Voordat we het wisten werden we erdoor opgezogen. Aan de andere kant wachtte een ruimteschip op ons. Een ruimteschip dat identiek was aan het onze. We wisten contact te leggen met het schip en werden verwelkomd om het te betreden. Op het schip was niemand te bekennen, op één vrouw na. De vrouw wilde niet veel over zichzelf kwijt. Ze vertelde wel dat ze geen idee had hoelang ze al vast zat in ZONE X, zoals zij het noemde. ZONE X is niets anders dan een lege witte ruimte waar tijd niet bestaat. Je kan daar 200 jaar zijn geweest, terwijl het voelt als twee seconden. ZONE X is een tussendimensie. Dat wil zeggen dat er steeds willekeurig breaches naar andere dimensies worden geopend. In de andere dimensie moet je een opdracht uitvoeren. Als je de opdracht haalt, kom je bij de grenzen van ZONE X en kun je die veilig verlaten. Haal je de opdracht niet, dan word je teruggestuurd naar ZONE X.

Uiteindelijk opende zich een breach en voerden we de opdracht uit. Wat daar is gebeurd is iets wat ik heb gezworen nooit hardop uit te spreken. Het was ons gelukt en we konden veilig terug naar de aarde. Dat was alles wat telde. Net voordat we vertrokken vertelde de vrouw mij iets. Iets wat je nooit mag doen in een geval zoals het hare. Een zonde die de hele tijdlijn overhoop zal halen. Een ondeugd waarmee je de grens tussen ruimte en tijd schendt. Maar een geheim dat mijn leven heeft gespaard. Ze trok me aan mijn mouw en zei: ‘Kom hier nooit meer terug.’ Ze kon de verwarring op mijn gezicht lezen. ‘Ik ben de toekomstige jij.’