ik spring

van wolk naar wolk

steeds een stapje dichterbij

de wind suist langs mijn oren

het regent tranen

en verdriet

telkens verlies ik

mijn evenwicht

ik moet weer opnieuw beginnen

ik geef niet op

ik blijf het proberen

als ik hem nou nog een keer kan zien

hem even kan vasthouden

nog een keer met hem kan praten

het felle witte licht

schijnt in mijn ogen

nog een paar stapjes

dan ben ik er

het roodborstje

staart mij van boven aan

‘dag opa’