Ik kijk naar boven en sluit mijn ogen.
10 kilometer hoger kijken de wolken naar beneden.
Ik neem de laatste slok uit mijn glas.
Boven mij scheurt de hemel open,
samen met mijn hart.

Snikkend probeer ik een houvast te vinden
op de wereld waar ik mijn grip op verlies.
Ik zink weg, verdrink,
als de druppel die de emmer doet overlopen.

Ik heropen mijn ogen, de storm sluit de zijne.
De oneindige stroom van tranen houdt op.
Verzopen sta ik recht en twijfel
aan de alles verwoestende kracht van liefde.

Inspiratiebron: Tonnus Oosterhoff