Grappig hoe de goede en betrouwbare
warmte van je bed je overgooit
met gedachtes en herinneringen aan iets
dat er vroeger zeer op leek maar nu net 
zo koud aanvoelt als druppels
die om elf uur ’s nachts in november 
op je hoofd vallen.
’s Nachts wanneer je hoofd stopt met nieuwe 
herinneringen maken en begint met 
de oude, die je soms wel weken lang
probeerde te verdrinken, weer leert
zwemmen.
En jij je weer afvraagt of je op het bed 
blijft liggen in de warmte van Nu.
Of toch een kopje onder neemt. 

naar Karin Karakaşli