Het vage beeld speelde zich af

in mijn hoofd.

Het ziekenhuisbed dat naar beneden

werd getakeld.

Terwijl hij die in het bed lag nietsvermoedend zat te glimlachen

en genoot van de mensen om zich heen.

Ik fietste langs en voelde de tranen weer in mijn ogen prikken,

maar ik moest me sterk houden.

Ik mocht het verdriet niet laten zien,

want zij die zo dichtbij stonden, deden dat ook niet.

Hoe kon ik dat dan wel doen?

Ik fietste verder en drukte het beeld weg.

Toen ik een ambulance hoorde werd ik bang.

Wat als ze voor hem kwamen?

Nee, dat kon niet.

Hij was er niet meer en ik moest het accepteren.

Toch voelde het alsof hij gewoon een weekendje weg was.

Ik werd gek van de gedachtes.

Ik voelde me net een boom

bij een waterval.

Alles stroomde langs me heen,

maar ik bleef staan.

Stil en alleen.