Mijn voeten geketend met ketens van zand 
terwijl de angst zich uitstrekt en het hoofd 
heft. Dit is mijn laatste kramp, mijn kamp 
mijn kater. Dit is water. Stijgend water. 

Of mijn voeten al zwevend, mijn hakken onvast 
op de rand van het dak. Beneden lopen slaven 
van de zwaartekracht die altijd wint. 

Vliegen is vallen. Mijn leven een bijtende 
adder en moord. Mijn hand is een holte 
en vrijheid een woord. 

Mieke van Zonneveld

 

Keten zij die ketenen 

Beperk het beperken 

Van vrijheid bezetenen 

Een paradox kan niet werken 



Dwing me, te leren 

Opleg me, de wet 

Laat interveniéren 

Verbied soms de pret 



Opleg me, ontknecht berecht 

en ontslecht me 



Verstel me herstel me vertel me 

Vertel me ! 



Laat me niet moorden 

Maak me weer mens 

Bestrijd me met woorden 

Ik schreeuw niet om vrijheid 

Ik schreeuw om een grens 

Daphne Brandenburg

 
Ensemble van de liefde

Het oneindige gevoel van eenheid 
een tijdloos voortgaand proces 
het tikken is wat telt 
wat telt in de maat 
en wat telt voor het bestaan 
Een eindeloos ritme 

Het oneindige doorgaan 
verbonden door identieke 
maar onderscheidende klanken 
elke klank op zich 
maar elke klank samen 

Elke klank vertegenwoordigt 
een persoonlijkheid 
een ziel, een gevoel 
een inspanning, een inzet 
van concentratie 
En alle klanken samen 
apart in een eenheid 
een ensemble 

En wij z"n een eenheid 
een eenheid hoger dan volt 
hoger dan kilobyte of gamma 
want wij zijn de eenheid 
het ensemble 
van de Ziel 

Plots onderscheid ik jou 
Jouw personage in de warrige eenheid 
Jouw inspanning jouw concentratie 
Jouw ziel komt boven de andere klanken uit 
die gehoorzaam naar de achtergrond treden 
en daar in rust en vrede wachten 

En terwijl mijn eigen klanken doorvloeien 
luister ik naar jou 
Herkenbaar in al het andere 
Een verstaanbare taal tussen onbekenden 
Een kloppende vergelijking tussen oneindige variabelen 

En dan 
een reactie! 
een teken, een sein, een kloppend hart 
een nieuwe kracht 
een nieuwe wil 

Een teken van voldoening 
haast onopgemerkt zo klein 
maar voor ons is het genoeg 
We bouwen op 
steeds sterker 
sneller en machtiger worden we 
tot wij ons doel hebben bereikt 

Jij en ik nu 
aan het hoofd 
aan het hoofd van samenhang 
Maar jij en ik er bovenuit 
Jij en ik tellen nu 
sneller en machtiger dan het eindeloze ritme 

Jij en ik, een nieuw ensemble 
een nieuwe eenheid 
Wij 
Temidden in het ensemble van de ziel 
Jij en ik en ons ensemble 
Het ensemble van de Liefde. 

Leonie Kuhlmann 

Kinderkistje 

(Plankenhuis, flinterdunne lattenmuur. Hier en daar splinterende 
meubels: ze zijn gladgeschuurd. Bestek: is monddood gebeten. 
Servies: is een kopje kleiner gemaakt.) 

Kom naar huis, Solveig, je hoeft geen draak meer te verslaan. 
Je berkenblonde haar heb ik al gladgestreken. De ramen zijn 
blind gemaakt. Ik heb een lied voor je verzwegen, dat gaat: 

de winter, lente, zomer die zo zijn vergaan / 
maar mijn handen trekken langzaam krom. 

(Buiten: de wind temt hoge bomen, als een regiment soldaten 
staan wilgen met hun afgeknotte ledematen. Rivier: stroomt op 
hoge poten de uiterwaarden over.) 

Kom terug, Solveig, en trek je regenlaarzen aan- 

(Deur: op een kiertje gelaten, grintpad, grasveld: kaalgevreten. 
Erboven: jagen stapelonweerwolken laatste restjes luchtigheid 
de stuipen op het lijf.) 

Kom terug, Solveig, en trek je regenlaarzen aan. In mijn droom 
blijf je drijven met je haren vol slijk. ( ) Millais' Ophelia 
gelijk. ( ) Ik sla dagelijks een figuur met een ruggengraat 
die ik niet heb. 

(Laatste tafereel.) 

Kom dan bij, Solveig, en weet: die draak heeft nooit bestaan. 
Je berkenblonde haar heb ik al grijsgezwegen. De gordijnen 
zijn vermaakt. Ik heb een lied voor je versleten, dat gaat: 

of zomer, lente, winter zo zullen vergaan / 

Nelleke Honcoop