Uit de doos komt
wanhoop, wanhoop is als

praten zonder spreken
huilen zonder tranen
schreeuwen zonder je stem te verhogen.

In de doos kruipt
hoop, hoop is als

ogen in blinde maneschijn
een rivier in de droogte
een haven tijdens de storm.

Wat overblijft is
een volle leegte, een leegte als

een snelweg zonder iemand erop
een schat waar alleen naar gekeken wordt
de puinhoop na een verdwenen storm.