En toen stond ik naast de jongen met de gespreide armen.
Het leek of ik er niet langs mocht, of dat hij me wilde waarschuwen.
Het leek alsof hij ging vliegen.
Of alsof hij zich naar mij toe wilde bewijzen;
kijk ik ben sterk!
Misschien wilde hij me een knuffel geven en eigenlijk zeggen;
“Ik hou van jou.”

Uiteindelijk vroeg ik: Waarom spreid jij je armen?
Ik doe de takken van een boom na, zei de jongen.
Waarom? vroeg ik hem.
De takken bewegen als danseressen die op Spaanse muziek dansen.
Ik zei de jongen gedag en liep weg.
In mijn hoofd herhaalde zijn woorden zich.

Inspiratiebron: Maud Vanhauwaert