De frequentie waarmee het hart slaat, pompbeweging van het hart, oftewel een hartslag.

Ieder organisme wordt ermee geboren, bij mijn geboorte was er geen hartslag aanwezig, ‘levenloos’ zo omschreven ze me.

Ze is niet meer te redden dachten ze en gaven de moed op, een keus die als ouder zijnde de wereld op zijn kop zette, afscheid nemen van je pasgeboren dochtertje of de hoop vol blijven houden.

Een dokter die een levenloos organisme weer tot leven wist te wekken, reanimatie dat was niet het enige, ‘hoop’ dat was het tweede wat hem motivatie gaf om niet op te geven.

Sindsdien leef ik nu achttien jaar op deze aarde...

Vandaag draag ik wit zijden ondergoed, daaronder ben ik volkomen naakt, huid, oneindig veel huid, flinterdun en makkelijk te beschadigen maar oh zo mooi. Littekens op mijn zachte huid, littekens waar een verhaal aan gebonden zit, een geschiedenis, een herinnering.

Door mijn aderen stroomt de dieprode inkt waar ik zo verrassend veel mee blijkt te kunnen, mijn gedachtegang bestaat uit drie dingen: losse notities, de stille liefdes, de fouten en de keuzes die ik heb moeten maken in het leven. Mijn ogen stralen de pijn zachtjes uit, we huilen, we lachen, we worden boos, het leven kan soms hard en moeilijk zijn maar we moeten door.

Ik ben niet één van de dunsten, niet één van de diksten. 

Ik heb onzekerheden over mijn lichaam, over mijn handicap, daarom vergelijk ik mezelf met anderen.

“Waarom wil ik zoveel aandacht besteden aan mezelf?” 

Het enigste wat ik in de spiegel zie is mezelf maar niet als mezelf, als een ander persoon of is het een rol die ik krijg van een ander personage dat ik niet wil zijn.

Ik zie alleen wat ik wil zien, ik negeer het positieve wat er achter schuilt, het enige wat ik kan zien is het vet aan mijn lichaam, haargroei op mijn lichaam, de puisten, maar mensen zien veel meer dan dat dan wat ik zie.

Perfectionistisch zo steek ik in elkaar, het perfecte plaatje op social media willen plaatsen, de foto moet gewoon perfect zijn, anders is het mislukt of lelijk. 

Filters gebruiken, wie doet dat niet? 

Ik gebruikte filters, wilde het perfecte plaatje plaatsen op social media, de onzekerheden dat zijn de drie dingen die ik achter me heb gelaten, ik heb mezelf één en al positief opgesteld, het is dat ik het zelf zeg, maar ik heb geen filters nodig, ik hoef me nergens onzeker over te voelen want er is een eindeloze schoonheid achter mijn onzekerheden en die schoonheid mag ik best laten zien, dat voelt goed.

De wereld ziet mij zoals ik echt ben, een glimlachend positief meisje, ik trek snel mijn twijfels over mijn lichaam maar soms ziet zelfs de rest van de wereld hoe geweldig ik ben voordat ik dat bij mezelf in de spiegel zie.

Ik ben niet perfect.

Ik heb gefaald.

Ik heb opgegeven.

Ik heb gevochten.

Ik was mezelf verloren.

Ik heb me leven opgepakt hoe het was.

Ik heb fouten gemaakt.

Maar ik maak liever fouten waarvan ik leer dan dat ik geen fouten maak, niemand is perfect, degene die denkt dat hij/zij perfect is, is precies het tegenovergestelde.

Het leven gaat snel, het leven is kort, ik ben gewoon lekker mezelf, ik lach, ik geniet van het leven, ik weet één ding zeker dat ik mezelf niet zal veranderen voor een ander die mij onzeker maakt of omlaag probeert te halen. Ik ben ik en dat zal vanaf nu altijd zo blijven, ik wil geen rol meer krijgen van een ander personage dat de wereld of zichzelf negatief ziet, ik ga door en dat zal ik altijd doen zonder op te geven.