Ze vergissen zich terwijl de juiste keuze voor hun neus staat.
Sluit alles af, laat alleen de belangrijken op het schip.
Terwijl iedereen onder een paraplu kan schuilen voor de regen.

Hand in hand, tot de storm voorbij is.
Denken over het leven van mensen tot ik er barstende 
hoofdpijn van krijg.
Dat is niet mijn enige pijn.

Harten van steen. Mensen die in dieren veranderen.
Het vergeten van waarden en normen.
De manier waarop zij elkaar behandelen is net als een
gebroken aardkorst.

Waar de breuken grenzen vormen
die wij heel makkelijk met bloemen kunnen vullen.
De beslissingen die wij nemen
zullen uitmaken of het een succes wordt of een vergissing was.

De schoonheid van het leven wordt bedekt met vlekken.
Is het geen tijd om die vlekken af te wassen?

Inspiratiebron: Nachoem M. Wijnberg