Poëzie is een uitlaatklep voor alle soorten mens. Het mooie aan poëzie is dat iedereen het anders kan interpreteren. Neem als voorbeeld De deur van Gerrit Krol. Hij kan simpelweg een deur beschrijven, maar de onderliggende laag zou ook kunnen zijn dat het een privilege is om een dak boven je hoofd te hebben, een thuis te hebben of simpel weg je frustraties te uiten op een deur.

Ik loop door de lange gang
op zoek naar de deur met mijn naam
tot ik er ben;
ik open hem en trap
hem aan de binnenkant weer toe.

Titelloos van Tonnus Oosterhof is een gedicht waar ook meerdere betekenissen achter kunnen zitten.  Of is het alleen maar de uitlaatklep van de dichter zelf?

neem een ho ding bo ding in je vetklem
ho punt bo punt vogelstaart de gollefies
vormen een lichtstorm plat op de bek
vormen stormstromen in de snavel
snijdt het eigen licht het riet.

Ik vind dit interessant, omdat ik als muzikant eigen nummers schrijf en nooit weet of de boodschap ook echt overkomt op de manier die ik bedoeld heb. Voor mij kan een nummer te maken hebben met een bepaalde gebeurtenis in mijn leven die ik een plaats geef. Voor een ander kan het bijvoorbeeld helpen om ergens overheen te komen of over een verlies heen te komen. 

Poëzie kan hetzelfde effect oproepen. Iemand anders leest een gedicht en vind het alleen maar wat doelloos gebrabbel. Terwijl jij het misschien heel mooi vindt en het je op een manier laat kijken die je nog niet eerder hebt beleefd. 
Dichters hebben daarom naar mijn mening een verantwoordelijkheid. Blijf schrijven zodat je mensen inspireert en zelf laat ontdekken waartoe ze in staat zijn. Misschien komt een gedicht niet over op iemand zoals je dat gewenst had, maar het zou diegene zomaar kunnen helpen.

Poëzie activeert, maar laat het aan je lezer over hoe de poëzie dat doet.

Gijs
Codarts Rotterdam, klas 5HMV