Ik ben een meisje van zestien. Ik was twaalf toen ik voor het eerst seksueel geïntimideerd werd. En sindsdien is het nooit meer gestopt, ik vraag me af of er überhaupt ooit een einde aan komt. Voor mijn gevoel is het bijna genormaliseerd. Is het “normaal” gemaakt dat mannen vrouwen ongepast nafluiten, naroepen, zonder toestemming aanraken? Als je het aan een man vraagt krijg je te horen: “Ik ben gewoon een man”, of ze voelen zich persoonlijk aangevallen en krijg je het slappe excuus: niet alle mannen doen dat, niet alle mannen zijn zo...
“Niet alle mannen.”
Ja, maar als ik je een doos koekjes geef en ik vertel je dat er een paar gemaakt zijn van stront in plaats van koekjesdeeg, ben je op je hoede voor de hele doos, toch?
“Niet alle mannen.”
Ja oké, maar niet iedereen in je stad of wijk is een inbreker, en toch doe je elke avond de deur op slot.
“Niet alle mannen.”
Klopt, maar als je in de zee aan het zwemmen bent en je ziet een haai, ga je meteen het water uit. Dan maakt het niet meer uit dat het heel onwaarschijnlijk is gebeten te worden door een haai, je gaat niet wachten en kijken of de haai je aanvalt of niet. Je gaat meteen het water uit.
“Niet alle mannen.”
Ja. Dat weten wij ook. We begrijpen dat niet elke man op aarde een sex offender is. Echter, soms veralgemenen vrouwen mannen om zichzelf te beschermen. Als je onze verhalen zou horen, onze angst zou voelen, ons gevoel van onmacht zou kennen, zou je het ons niet kwalijk nemen.

Verhalen zijn er genoeg. Gister nog, ik liep op de stoep in een drukke straat in Scheveningen en ik zag dat ongeveer vijftien meter voor mij een man leunend tegen de muur een sigaret stond te roken. Zijn leeftijd schat ik rond de vijftig/zestig jaar oud. Met elke stap die ik zette ging mijn hart sneller kloppen. Mijn lichaam vulde zich met angst. Tien meter voor mij. Gedachtes van eerdere ervaringen raasden door mijn hoofd. Wat als hij me opeens vastpakt en een steeg in trekt? Wat als hij het in z’n gestoorde hoofd haalt op mijn billen te slaan? Wat als hij iets van mij wil? Wat als, wat als, wat als...
Vijf meter voor mij. Ik had de muziek in mijn oortjes op pauze gezet en mijn oren waren gespitst. Ik was op mijn hoede. Het moment was daar. Ik liep in een subtiele boog, net groot genoeg, om de man heen en mijn tempo versnelde. Opeens hoorde ik een zware schorre stem zeggen: ‘Hey wijfie, waar gaat dat heen?’ Ik gaf geen antwoord en keek de man niet aan. Toen hoorde ik ‘Je hoeft niet bang te zijn we kunnen het toch gewoon gezellig hebben.’ Ik keek achterom en zag de man met een vieze lach schaamteloos naar mijn billen staren. Ik voelde paniek en het enige waar ik aan kon denken was: hoe sneller ik weg ben hoe beter.

Hoe kan dit in iemands ogen als normaal gezien worden? Als “mannelijk”? Als je dit een mannelijke actie vindt, hoef je niet tegen mij te praten. Als je dit mannelijk vind kijk ik je niet meer aan, je bestaat dan niet voor mij. De woede die dit omhoog haalt bij mij is onvoorstelbaar. Maar de woede, de haat, het komt niet uit het niks.
Het komt uit alle momenten dat een jongen of man mij seksueel geïntimideerd heeft. Elke keer komt er een schepje boven op. Al sinds mijn twaalfde elke keer een schepje haat erbij. Hoe ouder ik word, hoe vaker het gebeurt. Ik ben pas zestien en mijn emmer zit vol. Mijn emmer zit zo vol dat ik voor mezelf besloten heb op Krav Maga te gaan. Krav Maga is een zelfverdediging vechtsport die je leert iemand anders zijn gewicht en acties tegen hem te gebruiken. De eerste jongen of man die mij dan probeert aan te raken gaat daar spijt van krijgen.

Ik wilde dat ik dit besluit twee jaar geleden had genomen voordat een jongen een poging tot verkrachting deed bij mij.
Ik was veertien en was op een gezellig huisfeest met veel mensen (nog voor de coronacrisis begon). Ik kende meer dan de helft van de aanwezigen niet maar ik was daar met wat vriendinnen.
Dat een jongen langs je loopt en je opeens bij je billen of borsten grijpt en daarna snel weer doorloopt gebeurt ongekend veel bij tienermeisjes. (Ik ken geen enkel meisje bij wie dat nog nooit gebeurd is.)

Er was één jongen specifiek die de behoefte voelde om elke keer als ik in een straal van 1 meter kwam me ergens aan te raken. Ik voelde me daardoor niet veilig meer dus ik zocht een trui die ik over mijn leuke feesttopje aan kon doen om mezelf wat meer te bedekken. Ik wou naar te tas van een vriendin lopen omdat ik wist dat daar een trui in zat maar haar tas stond boven in één van de slaapkamers. Boven was niemand. Ik wist toen ik naar boven de trap op liep nog niet wat me te wachten stond. De badkamerdeur stond open met het licht aan en in de reflectie van de spiegel zag ik die ene vervelende jongen. Toen had ik nog een beetje vertrouwen in het mannelijke geslacht en dacht van naja ik loop gewoon snel langs de deur naar de slaapkamer, pak de trui en ga als een speer weer naar beneden, terug naar de menigte. Alles liep volgens plan tot ik weer terug langs de open badkamerdeur moest om naar beneden te gaan. Ik liep en opeens word ik stevig vastgepakt bij mijn bovenarm en de badkamer ingetrokken, de deur slaat dicht en het slot werd omgedraaid. De jongen had mij tegen mijn wil in opgesloten. Ik schoot direct in de paniek. Ik was bang en voelde enorme onmacht. Ik commandeerde de jongen dat hij mij uit de badkamer moest laten gaan en dat hij me niet mocht aanraken. Hij kwam steeds dichterbij en zei alleen: shhhh. Hij duwde me tegen de muur aan en probeerde mij te zoenen en dat was het moment dat er een knop om ging. Nu ging het erop aan komen. Deze jongen ging mij proberen aan te randen of nog erger, verkrachten. Maar ik ging dat niet zomaar laten gebeuren. Ik zette mijn nagels in zijn nek en drukte, kraste, kneep zo hard als ik kon, alles om pijn te veroorzaken bij hem. Hierdoor liet hij mijn hoofd los en probeerde hij met zijn handen mijn nagels uit zijn nekvel te halen. Dat gaf mij een open schot op een knietje in zijn ballen. Het hardste knietje dat ik iemand ooit gegeven heb. Hij lag creperend van de pijn op de grond en ik rende naar de deur, slot open, rende de trap af, huilend en totaal in de paniek. Zonder gedag te zeggen de voordeur uit en weg. Ik keek naar mijn handen en zag dat mijn nagels onder het bloed zaten. Feitelijk hebben mijn nagels mij toen gered, ik laat nu standaard mijn nagels groeien.

Het heeft twee jaar geduurd voor ik het aan iemand heb verteld. Omdat het ergste is nog dat het zogenaamd altijd de schuld van de vrouw is.
“Waarschijnlijk had ze het uitgelokt.”
“Maar wat had je aan dan?”
“Als je een rokje aan doet, tja dan vraag je er om.”
Hoe vaak ik deze zinnen wel niet uit een jongen zijn mond heb horen komen...
Het maakt me misselijk.
K. Michel dicht in Nee en ja:

Nee en ja is er altijd
meer dan één keus
En voor je iets doet (of laat)
kun je altijd tot basta tellen

Een ruzie vraagt twee meningen
een kus vier lippen
een lichaam vijf liter bloed (…)

Voor iemand die slechts denkt
met de één (en niet de ander)
is dat getal een hamer
en is de hele wereld een spijker

Op internet is een gedicht te vinden van een meisje, Ulrike: Neen blijft neen.
Een woord/dat ik niet hoor/hoor jij wel/Ja is ja/Neen is ja(…) Ik heb geen keuze/Toch is het mijn fout/Ik geef geen toestemming/Toch wil ik het

 Is er iets mis met de hersenen van mannen? Vergeten zij de betekenis van het woord nee zodra hun piemel omhoog staat? De jongen van de badkamer blijkbaar wel. Maar laten we even kijken naar het tegenargument van de man “je lokte het uit”. Als het dan volgens mannen de schuld van de vrouw is, hoe kan het dan dat een lesbische vrouw in een vrouwenkleedkamer vol met omkledende vrouwen zich wel kan beheersen?
En het tweede excuus: niet alle mannen zijn zo.
Daar hebben ze wel een punt. Het klopt dat niet alle mannen sex offenders zijn. De liefde en romantiek is niet compleet uitgestorven. Een voorbeeld wat ik graag in mijn hoofd hou hierbij is de film The Notebook. Ik geloof in echte liefde. Ik denk zelfs dat ik dat heb met mijn vriend. We hebben al meer dan een jaar een relatie en ik weet dat ik jong ben en dat het allemaal als onzin klinkt. Maar ik denk dat wij later gaan trouwen.
Het verschil tussen de vieze mannen en de gentlemen, is een kwestie van lust of liefde.
Op internet drukt Anne het zo uit: 
Liefde of lust/ Lust is wat ons leven draait/ De lust die ons leven verfraait
/De drang om steeds meer/Steeds groffer, dat doet zeer/(…)/liefde heeft de wereld doen ontstaan/Waarom hebben we er dan schijt aan?/(…)
Laat liefde overwinnen van de pijn/Zorg dat je haar taal verstaat

 De dichter Ingmar Heytze schrijft in Voor jou: 

Ik weet niet
waarvandaan het komt
dit schreeuwen
van papieren daken
de vreemde drang
om steeds te zeggen
wat ik denk
of denk te zijn

Maar als jij het bent
herken je de strofen
schud stiekem
het papier de hand

Als jij het bent
is het slechts drukinkt
dat ons scheidt
noch scheiden kan

Het is belangrijk dat wij haar taal blijven verstaan en ondanks alle seks offenders van deze wereld, toch nog zelfverzekerd en openminded door het leven blijven gaan. Onze harten niet afsluiten en vergrendelen, maar ze openhouden. Niet te open, want ze moeten niet in verkeerde handen vallen.

- Simone, klas 5V – Haags Monessori Lyceum