We gaan allemaal dood. Toch? Maar in welke situatie dan ook, een dierbare wil je niet laten gaan. Het leven mag alles hebben op dat moment. Alles wat je hebt, waar je voor staat, maar niet diegene die jouw maakt, tot wie je bent. Niet diegene die jij meer dan wat dan ook lief hebt. Diegene waar je van houdt. 
Ted van Lieshout met het gedicht Je slaapt beschrijft precies wat ik bedoel. 

Je slaapt zo dicht bij de dood. Ik moet het donker in 
en horen dat je ademhaalt, zien dat je  borst zacht
op en neer blijft gaan, bang als ik ben om je
te verliezen aan het niet meer wakker worden.
Hoe meer ik van je houd, hoe verder weg moet ik
om je niet te breken. Maar als je slaapt kom ik terug,
zit bij je, stil, klaar om je wakker te wurgen als je 
lucht durft over te slaan of je verslikt in een ademtocht. 
Ted van Lieshout

De onzekerheid die je kunt hebben bij bijvoorbeeld een zieke wordt zo puur beschreven in dit gedicht. Je bent zo bang dat je haast naast degene zou gaan zitten wanneer hij of zij slaapt om hem snel wakker te kunnen maken voordat diegene het leven verlaat. Hierdoor straalt het gedicht wanhoop uit. 
Maar soms, hoe moeilijk het ook is, laten we wel gaan. We hebben geen keus. Jouw dierbare weg, vergaan, maar nooit uit je gedachte. Want een gedachte is sterker dan wat dan ook. Dat zal niemand afpakken. Jouw dierbare, je liefde, je vriend en misschien wel familie. Willem Wilmink schreef met het gedicht Mijn vriend over het verlies van "iemand". 

Op een klein kerkhof in ’t boerenland
daar ligt mijn vriend begraven.
We hebben hem daar op zekere dag 
met zijn allen heengedragen.
Nog even om zijn graf gestaan,
hem toen alleen gelaten.
Zo heel alleen in de bleke zon,
in de regen en in de hagel.
De lente neemt hem bloesems mee,
de zomer zonnestralen.
De winter dekt hem toe met sneeuw,
het najaar met najaarsblaren.

Komt de regen door de bladeren heen,
dan druppelen dikke tranen
op een klein kerkhof in 't boerenland.
Daar ligt mijn vader begraven. 
Willem Wilmink

Dit gedicht beschrijft zo mooi dat er bij een sterftegeval niet alleen een vader of ander familielid is heengegaan maar ook een vriend. Ook beschrijft het gedicht wat er na een rouwproces kan komen. De kalmheid tussen de zinnen door en de acceptatie van het heengaan. 
Maar het kan zeer doen. Toch? Wanneer iemand heen gaat. Toch kunnen woorden je begrijpen en zinnen je verstaan. Met poëzie kun je relateren aan. Weet je? Poëzie verzacht het leed. Iets wat niet iedereen weet.  

Sebastiaan Vaca, 
Twickelcollege