Ik begrijp poëzie niet. Versta me niet verkeerd, het is de zeer interessante dichtkunst en het is leuk wanneer het gedicht rijmt. Maar dikwijls moet je bij gedichten doordenken en er schuilt soms zelfs een boodschap achter. Zoals het gedicht van Tjitske Jansen Ik vroeg mijn vader, alleen heb ik hier de boodschap niet begrepen of misschien is er gewoon geen boodschap. Ik heb wel lang stilgestaan bij dit gedicht. Het was zeker om over na te denken.

Ik vroeg mijn vader om mijn bed op een andere plek
in de slaapkamer te zetten. Zodat ik de ochtend na
het verplaatsen, nog niet aan de verplaatsing gewend,
het even niet zou snappen, even in de war zou zijn(…)

Na het lezen van dit gedicht was ik verward en dit paste wel omdat het gedicht over verwarring gaat. Er waren verschillende gedachten die in me opkwamen. ‘Is dit de bedoeling van de schrijver? Is er misschien een vervolg?’. Maar eerlijk gezegd vond ik het eerder een korte tekst dan een gedicht. Het zijn zes regels met enkele komma’s en punten waardoor ik ook wel dacht ‘waarom is dit een gedicht?’

Dit brengt me bij het gedicht Afscheid van Adriaan Morriën. Hier kun je door de lay-out wel herkennen dat het een gedicht is. Het is verdeeld in strofes en de eerste zin wordt als slot herhaald.
Het gedicht zelf gaat over bezorgdheid of liefde tussen twee personen bijvoorbeeld moeder en dochter.

je kus is licht
je blik gerust
en vredig zijn je hand en voet

maar achter deze hoek
een werelddeel
achter dit ogenblik
een zee van tijd

Zul je voorzichtig zijn?

Ik begreep het direct omdat het een herkenbare zaak is. Je kent het wel, al die waarschuwingen van je moeder voordat je naar buiten gaat, ook al ga je maar voor een kwartiertje weg. Maar mensen die ons liefhebben zijn gewoon bezorgd en willen dat we voorzichtig zijn.

Ik ben begonnen met ik begrijp poëzie niet maar nu kan ik met trots zeggen dat ik toch een gedicht begreep.