Meer dan 200 jongeren bezochten de tentoonstelling Tell Freedom 15 South African artists in Kunsthal KadE in Amersfoort. In deze tentoonstelling presenteren 15 jonge Zuid-Afrikaanse kunstenaars hun werk.
Docenten van School der Poëzie gaven in samenwerking met museumdocenten van KadE rondleidingen en schrijfworkshops. De jonge kunstenaars gaven in hun werk vorm aan hun visie op de geschiedenis van Zuid-Afrika en de Apartheid. Een jury koos uit de grote hoeveelheid indrukwekkende gedichten de beste 60 gedichten en op woensdag 18 april kwamen jongeren uit de derde klassen van het Farel College en 't Hooghelandt naar KadE om hun gedichten te presenteren.
Een nieuwe jury, bestaande uit curator Manon Braat en Ilonka Verdurmen van School der Poëzie, maakte een ronde langs de kunstwerken waar de jongeren klaar stonden om hun gedicht voor te dragen. Het was een bijzondere ervaring om de gedichten te horen en tegelijkertijd te kijken naar de kunstwerken. De gedichten van de jongeren werden ook tentoongesteld in KadE.
Manon en Ilonka luisterden naar de voordrachten en de jongeren vertelden over de kunstwerken die ze hadden gekozen en over hun gedicht.
Uiteindelijk koos de jury drie winnaars.
Roos Heuthorst gaf haar gedicht een effectieve vorm, werkte met alliteratie ' wiens kleuren zijn gaan kleven' en wist in haar laatste regels de essentie van de expositie samen te ballen:
net als mijn voorouders
die waren gedwongen te komen
en ik
om te gaan
In Zuid-Afrika werden zwarte mensen en kleurlingen gedwongen te leven in de Thuislanden en nu zijn diezelfde gebieden te duur geworden voor de huidige jongeren om er te kunnen blijven wonen en worden ze door economische omstandigheden weer uit bepaalde gebieden verdreven.
Max Heijnen keek op een heel eigen manier naar de bloedrode armen en handen van Jan van Riebeeck die uit de muur staken. Hij ontdekte dat de lampen in de tentoonstelling een schaduw wierpen die lijkt op benen, een rennende schaduw. In zijn gedicht verplaatst hij zich in die schaduw en realiseert zich 'Als ik er niet ben, kan zij niet bestaan' . Maar ook:
Haar stem houdt mij hier vast
Zoals de zon de wereld.
Zo weet hij in zijn gedicht de magie van de taal te gebruiken om een heel nieuw perspectief op het beeld te creëren dat hem inspireerde.
Oumaima, vergezeld van haar supporter, droeg haar gedicht ontroerend voor. Ze gebruikte weinig woorden, werkte met herhaling en wist de beklemmende geschiedenis van Jan van Riebeeck en zijn bloederige daden op te roepen. Daarmee verwoordde zij in haar gedicht een belangrijk thema uit 'Tell Freedom', het herinneren van de geschiedenis:
Besmeurde handen
Bloed
Koud.
