Y- POETRY op balletschool in Antwerpen

 

Het is een druilerige morgen als ik van mijn Antwerpse logeeradres Bed Bad & Brood, met een duidelijke routebeschrijving -plus kaart van de stad voor je weet maar nooit- richting Stadsschouwburg slenter. Hier huist de Koninklijke Ballet Academie Antwerpen. Op de zevende verdieping staat een lekker kopje welkomkoffie klaar en ik bekijk de ruimte waar de poëzieworkshop plaats zal hebben.

 

Om 09.00 uur komen de leerlingen het lokaal binnen. We zitten dicht op elkaar en dat geeft meteen een intieme sfeer. Poëzie is intiem. Na een voorstelronde starten we met lezen van de verschillende gedichten in het Duits en Nederlands. We lopen tegen taalverschillen op. Wat is een plantsoen mevrouw, vraagt een van de leerlingen. Na een korte toelichting volgt; ah, u bedoelt een groenplaats in zacht Vlaams. We hebben plezier in het ontdekken van Nederlandse woorden die in het Vlaams toch anders zijn en omgekeerd. Er wordt gesproken over de stad, wat je er allemaal ziet, tegen kunt komen en wat je in een stad allemaal kunt voelen.

 

Tijd om zelf wat te gaan schrijven. Ideeën genoeg. Maar we doen toch een opdracht. We nemen de stad als uitgangspunt, luisteren naar een fragment van ‘Canto Ostinato’ van componist Simeon ten Holt en los gaan de pennen. Ze dansen over het papier en laten nauwelijks los. Een paar docenten doen ook volop mee en willen net zo graag als de dansers in spé hun zojuist geschreven poëzie delen.

 

Een leerling heeft bijzonder veel inspiratie, niet zozeer door de stad maar vooral haar zijn, haar ontwikkeling, haar leven; dans. De gedichten uit de werkbundel brengen haar op ideeën, vorm  mogelijkheden, maar toch kiest ze voor een absoluut eigen stijl. Een andere studente vergelijkt haar lichaam met stadse objecten. Iemand is een fontein, een verkeerslicht of een verloren plein. Een jongen ziet zichzelf heel duidelijk als de ochtend. Weer een ander beziet de stad vanuit een in carnavalskleuren omgetoverde kerktoren. Kortom er gebeurt van alles.

 

Voor een ieder het weet is de ochtend om. Veel gelezen, voorgedragen en vooral geschreven. Dansers die dromen over hun favoriete rol laat ik achter.

 

Hieronder een kleine greep uit de gedichten.

 

Ik drijf op kristal

mijn helder bloed

kronkelt langs mijn huizen

mijn kleine stoepjes

waar mensen zich afduwen

in mijn zachte bloed

komen er glanzend uit

mensen verplaatsen zich in zweet

het zich wordt doordacht

door een zoete geur

mijn hart is een hotel

twee mensen waar ik van hou

hebben mij daar bedacht

 

Celia Roumans

 

 

Ochtend

 

Ochtend, net begonnen

Voetstappen, net gezet, net gehoord

Vonken van geslepen messen

zijn geschetst voor mijn ogen

De geur van versgebakken pistolets

doordringt mijn neus

Melkflessen weerklinken

door het bezoek van de melkboer

Ik leef

Zonder te bewegen

Ik leef in geluk

 

Arne Schögler