De avond van de stadsdichter
Op Gedichtendag, donderdag 31 januari 2019, gonsde het in PopPodium De Vorstin in Hilversum van de gespannen verwachtingen. Een bont publiek van poëzieliefhebbers, ouders, grootouders, burgemeester Pieter Broertjes en wethouder Wimar Jaeger van Hilversum, Els Brons van de bibliotheek, scholieren van de Internationale School, het Roland Holst College en de Alberdingk Thijm Mavo, vele muzikanten en stadsdichter van Hilversum Mieke van Zonneveld stonden te trappelen om de poëzie te vieren.
Jos van Hest in De Vorstin.
Om 20.00 uur werd het programma feestelijk geopend door Sylvia Houtzager die met haar knaloranje fluorescerende viool uit een enorme witte ballon gesprongen kwam, gevolgd door de wethouder die uitlegde waarom heel Hilversum in de ban is van de poëzie. De muzikanten van En Vrac brachten gloedvol gezongen gedichten te gehore. Dichter Jos van Hest sprak met Mieke van Zonneveld over haar poëzie en de stadsgedichten die zij voor Hilversum geschreven heeft.
Daarna presenteerden de scholieren van het Alberdingk Thijm hun gedichten en werden geïnterviewed door Jos van Hest. Zo kwam de zaal van alles te weten over het gedicht van Julia die geschreven had over mysterieus zwart water dat ze wel echt gezien had, bij de Loosdrechtse Plassen, ‘Misschien is er wel niets’, over het verlangen van Rosalyn die een puppy mist in haar leven en over de moeder van Mark die alsmaar gezond eet terwijl haar zoon ook weleens ongezond wil eten. Hij hoort de pan en denkt ‘Stop gewoon. Je bent niet dik’. Nica las een gedicht over haar vader die gevaarlijk werk doet in Dubai en haar zorgen ‘wat als ik hem nooit meer zie’. De vriendin die in het gedicht voorkomt met een vader die hetzelfde werk doet, had ze zelf verzonnen. David schreef over de gedachten aan zijn opa die maar niet weg gaan.
Senna en Janique
Van te voren hadden alle tien deelnemers, gekozen na een voorronde in de Bibliotheek, in het Grafisch Atelier hun gedichten geïllustreerd.
Jana, Olaf, Isabel en Mieke van Zonneveld in het Grafisch Atelier.
Julia en Rosalyn in het Grafisch Atelier.
Mark en David aan het werk in het Grafisch Atelier.
Nica in het Grafisch Atelier
Na de pauze was er een schitterend optreden door Flamencogitarist Erik Vaarzon Morel en zijn zingende, componerende en gitaarspelende dochter Eline, presentator en voordrachtskunstenaar Simon Mulder droeg gedichten voor die Mieke van Zonneveld inspireerden, hiphopper Sean legde aan de zaal uit wat hiphop was en de jonge dichters van de Internationale School en het Roland Holst College traden op en werden geïnterviewed door Jos van Hest. Janique vloog dromerig ver in haar gedicht en vertelde over de kleuren die er in voorkomen zoals de zachtroze woorden en de appelrode velden die niet echt bestaan. Senna vergelijkt zijn oma met een beekje dat een bos voedt en vreest de eeuwigheid die tot een einde zal komen maar raadt aan tot die tijd te spelen, dansen en zingen. Isabel koerst naar haar geliefde als een ‘bevoorraad schip’ en Jana schreef over de ‘Lens van de Mensheid’ en de spiegel waarin zij een mens ziet maar ook een monster. De Engels-Nederlandse Olaf verplaatste zich in een man die verliefd is op een onbereikbare vrouw ‘tonight you hold my breath between the tares of your stalkings’.
Eindelijk maakte de burgemeester de uitslag van de jury bekend. Bij de eerste groep dichters van de Alberdingk Thijm Mavo had de jury het gedicht van Rosalyn Visscher uitgekozen:
MIJN BLONDE PUPPY
Ik mis een puppy in mijn leven
Een blonde, met een hartje op zijn poot
Dat had Dancer ook
Ik mis geblaf
Ik mis het uitlaten
Waarom mag ik geen puppy
Ik zie hem rennen
Heel erg ver
Dus ik loop er heen en hij is weg
Ik mis een puppy in mijn leven
Bij de tweede groep was Isabel van Groeningen de winnares met een gedicht geschreven voor haar geliefde Friso die erbij was en tegen de bar geleund stond.
EVEN TUSSEN ONS
Vaak genoeg zijn de woorden fluisterend bedoeld
Enkel tussen ons van mijn mond naar jouw begrip
Onzeker maar machtig zoals water woelt
Zet mijn intentie koers als een bevoorraad schip
En wederom is dit van mij voor jou
Niet dat de rest het niet mag weten
Het gaat alleen om wat ik beschouw
Als geheimtaal voor alfabeten
Al schreeuw ik met al mijn lucht van de daken
Niemand zal het snappen
Heel misschien alleen jij kan de code kraken
Je bent de enige aan wie ik zou verklappen
Dat jij de ster bent in mijn verhalen
Mijn superman, mijn prins, mijn redder in nood
Mijn droom, mijn wil en lach die je doet stralen
Mijn doek, mijn papier, mijn kwast en potlood
Datgene van mij voor jou valt niet te omschrijven
Of te schetsen voor een enthousiast publiek
Een hemel vol verbluffend vuurwerk kan niet overdrijven
Wat ik bedoel kent geen methodiek
Het ontstond toen jij verscheen
Als een meteoriet in mijn wereld landde
Alles verlichte en ik hoopte meteen
Dat het bevoorraad schip nooit zou stranden
Daarna volgde nog een optreden op tabla waarbij onder anderen heel subtiel een rennend hert werd nagebootst. En heel tevreden gingen de scholieren naar huis met een stapel kaarten met daarop hun gedicht en hun eigen ontwerp en een buik vol poëzie én pizza.
