Ik  sta boven op een berg, omringd met sneeuw

Ik hoor niets, geen vogel, geen kabbelend beekje, niets

Ineens vliegt een uil me voorbij en verdwijnt als een

glinstering in de sneeuw. Even voel ik niets, geen warmte,

geen kou, geen emoties.

Dan hoor ik een stem die roept: ”auto, auto, auto!”

Ik kijk om me heen en zie weer niets, geen auto en geen mens.

Als ik mijn ogen sluit zie ik een auto met mij en mijn moeder,

rijdend, tot ik de geur van de bomen ruik. Als ik mijn ogen open sla,

zit ik in een auto die in een greppel tegen een boom aan staat.

Is dit echt gebeurd?

Inspiratiebron: Mieke van Zonneveld