Helden en heldinnen

Wilslawa Szymborska schrijft een oud verhaal op haar eigen manier opnieuw. De kleine meisjes lijken slachtoffer te zijn, zoals kinderen vaak slachtoffer zijn in oorlog, maar in de loop van het gedicht van de Poolse dichteres Wislava Sxymborska, worden ze kleine helden.

Wilslawa Szymborska

Een ogenblik in Troje

Kleine meisjes,
mager en zonder hoop
dat de sproeten ooit van hun wangen verdwijnen,

die niemands aandacht trekken en
over de oogleden van de wereld lopen,

op pappa of op mamma lijken,
wat hen serieus beangstigt,

worden onder het eten
of onder het lezen
of voor de spiegel staand
naar Troje ontvoerd.

In de grote kleedkamers van de oogwenk
transformeren ze in oogverblindende Helena’s

Over de koninklijke trap lopen ze omhoog
onder het geruis van bewondering en hun lange sleep.

Ze voelen zich licht. Ze weten dat
schoonheid rust betekent,
dat het woord zijn gewicht aan de mond ontleent,
en dat elk gebaar zichzelf
in bezielde nonchalance uithouwt.

Hun gezichtjes,
de terugzending van de gezanten waard,
prijken trots op de hals,
die om een belegering vraagt.

Kleine meisjes kijken 
vanaf een toren van glimlach
neer op de catastrofe.

Kleine meisjes, 
handenwringend
In een bedwelmend veinsritueel.

Kleine meisjes
tegen een achtergrond van verwoesting
met de brandende stad als diadeem,
het geweeklaag als ringen in hun oren.

Bleek en zonder één traan.
Van het gezicht verzadigd. Triomfantelijk.
Alleen verdriet omdat 
ze terug moeten keren.

Kleine meisjes
Terugkerend.